Εκδήλωση παρουσίασης βιβλίου " ΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ" - Γ.ΤΣΙΧΛΑ

Φυσικά αυτή δεν είναι μια λογοτεχνική βραδιά. Ο συγγραφέας δεν είναι επαγγελματίας του είδους, αντίθετα είναι αντι-επαγγελματίας, που η συσώρευση δράσης και εμπειρίας  του δημιούργησε την ανάγκη να διατυπώσει τις σκέψεις του, να προσπαθήσει να συμβάλει πιο ολοκληρωμένα στη συζήτηση που διεξάγεται χρόνια στους κύκλους μας.

Στο ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΧΡΗΣΗ επιχειρείται  να μεταφερθούν πλευρές της εμπειρίας από την πάλη  του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος στην περιοχή μας την  δεκαετία του 80, όπως βιώθηκε μέσα από τις γραμμές του Τομέα Βορείων Προαστίων της ΚΝΕ του οποίου ο Γ.Τσίχλας υπήρξε Γραμματέας  καθώς επίσης και μέλος του Συμβουλίου Πόλης Αθήνας της ΚΝE  και  μέλος της Αχτιδικής Επιτροπής Βορείων Προαστίων του  ΚΚΕ .

 Τα πρωτογενή υλικά  (ντοκουμέντα κλπ)  που  υπάρχουν  στο σημείωμα - για τα οποία τόσος ντόρος έγινε -, είναι  προϊόν της  προσπάθειας του Γιάννη  και όχι μόνο  να συγκεντρώσει και ταξινομήσει το αρχείο (78-89) του Βόρειου Τομέα  Αθήνας της ΚΝΕ.

 Ταυτόχρονα είναι σαφής η επιλογή του  , να προκαλέσει  τη συνέχεια της διαχρονικής  συζήτησης που οι κλασικοί του μαρξισμού–λενινισμού ονόμασαν ιδεολογική πάλη ,  εκθέτοντας με απίστευτο “τσαμπουκά” τα συμπεράσματα που έχει βγάλει μέχρι τώρα.

  Πρόκειται για τσαμπουκά αρχών.  Γιατί τα συμπεράσματα που εκτίθενται , όπως και να τοποθετείται κανείς απέναντί τους δεν βγήκαν σε αποστειρωμένο ακαδημαϊκό  περιβάλλον  τύπου φοιτητικού αμφιθέατρου. 

Αντίθετα πήραν τη σημερινή τους μορφή κάτω από την επίδραση της πρόσφατης εμπειρίας από την πάλη στο Μαρούσι και τους γύρω δήμους , που επικεντρώθηκε στην στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης το τελευταίο διάστημα , τους ολυμπιακούς αγώνες.

  Η  πάλη  αυτή  θα είχε παραμείνει στις αντιδράσεις για την καταστροφή του περιβάλλοντος  αν δεν είχε συνειδητά συνδεθεί με την πάλη των εργατών στα ολυμπιακά έργα, που τόσο προσπάθησαν να την αποκρύψουν και υποβαθμίσουν ακόμα και όταν  υπήρξαν  νεκροί εργάτες  και κινητοποιήσεις στα εργοτάξια. 

 Τα έργα βεβαίως τελείωσαν, οι αγώνες έγιναν και αυτά που έμειναν είναι η χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων, οι κάμερες,οι σκούπες της αστυνομίας κατά των μεταναστών, αλλά πλέον και κατά κάθε εν δυνάμει υπόπτου και φυσικά η  παραπέρα καταστροφή του περιβάλλοντος στην περιοχή.

 Βεβαίως  μπροστά σ'αυτό που ζούν αυτές τις μέρες τα Δυτικά Προάστια της Αθήνας, και το ζούν 40 χρόνια τώρα, η περιβαλοντική καταστροφή στα προάστια τα δικά μας, προκαλέι το σχόλιο " κλαίνε οι χήρες, κλαίνε και οι παντρεμένες".

 Οφείλουμε λοιπόν να καταγγείλουμε και με αυτή την ευκαιρία την χθεσινή επίθεση των δυνάμεων καταστολής στους διαδηλωτές, που υλοποιόντας την κρατική πολιτική παραπέρα  επιβάρυνσης αυτών των περιοχών ,τραυμάτισαν δεκάδες και πρόχώρησαν   σε συλλήψεις. Οφείλουμε να συμπαρασταθούμε έμπρακτα  στους κατοίκους των δυτικών συνοικιών που ζητάνε να κλείσει η χωματερή των Ανω Λιοσίων, να μεταφερθεί εκτός κατοικημένων περιοχών. Αυτό μπορεί να γίνει πολύ απλά, και θα κοστίσει μιά- δύο (;) ΣΤΕΓΕΣ ΚΑΛΑΤΡΑΒΑ.

 Το φρεσκάρισμα της εμπειρίας του 80 λοιπόν ,μέσα απο τα τελευταία γεγονότα που ζήσαμε με την Ολυμπιάδα, έθεσαν τη συζήτηση σε νέα βάση, δημιούργησαν την ανάγκη και την υποχρέωση στον Τσίχλα, να γράψει το βιβλίο του, να εκθέσει τα συμπεράσματά του. Γιατί ο Γιάννης δεν είναι βετεράνος, οι απόψεις που διατυπώνει στο βιβλίο για την δεκαετία του 80, αναφέρονται βασικά στο σήμερα.

 Φυσικά το βιβλίο δεν είναι ιστορικό, δεν είναι ούτε πολιτική πλατφόρμα. Είναι η σκέψη, η γνώμη, η απόψη, η αγωνία να δράσουμε σήμερα, ενός κομμουνιστή οικοδόμου, που πολύ δημιουργικά συμβάλει στην μεγάλη αυτή συζήτηση.

Και  κάτω απ’αυτό το πρίσμα θεωρώ το Σημείωμα για Πολιτική χρήση  του Γιάννη  Τσίχλα  απολύτως  ενδιαφέρον και χρήσιμο.

                                                                                                                        22/6/2005

Βαγγέλης Γονατάς

ΤΙ ΝΑ μην ΚΑΝΟΥΜΕ

Ανακοίνωση - καταγγελία
της ΚΟΑ του ΚΚΕ
Αντικομμουνιστικό κατασκεύασμα
από πρώην μέλος του ΚΚΕ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ  20/5/2005 

Την έντονη αντίδραση της ΚΟΑ του ΚΚΕ προκάλεσε το βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «Τι να μην κάνουμε», του Γιάννη Τσίχλα και προλόγους των Ν. Κωνσταντίνου και Β. Γονατά, στο οποίο ο συγγραφέας παραθέτει ονόματα της Κομματικής Οργάνωσης στην οποία ανήκε τη δεκαετία του '80, ενώ σημειώνει πως κατέχει «γραπτά ντοκουμέντα» του αρχείου της συγκεκριμένης Οργάνωσης, τα οποία μάλιστα «είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου»!Σε ανακοίνωση - καταγγελία της ΚΟΑ του ΚΚΕ υπογραμμίζεται ότι: «Ο συγγραφέας όπως και οι προλογίζοντες το βιβλίο, υπήρξε μέλος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ και μετά από 16(!) χρόνια από τη διαγραφή του αποφάσισε με το πόνημά του να "φωτίσει" την εργατική τάξη με την πείρα από τη δράση του στην Τοπική Οργάνωση Βορείων Προαστίων Αθήνας της ΚΝΕ. Στο "Σημείωμα για πολιτική χρήση", όπως αποκαλεί το βιβλίο του, παρουσιάζεται σαν υπερασπιστής των συμφερόντων της εργατικής τάξης, επιχειρώντας να οικειοποιηθεί την ιστορία της Οργάνωσης. Πρόκειται για ένα παραλήρημα αντικομουνισμού και βαθιάς περιφρόνησης της εργατικής τάξης. Όπως ισχυρίζεται ο Γ. Τσίχλας η εργατική τάξη απομακρύνεται από την πολιτική όταν ακούει για σοσιαλιστική επανάσταση, αφού ενδιαφέρεται μόνο για το "μεροκάματό" της, τα "μερικά" προβλήματα και αιτήματα».«Το αντικομουνιστικό αυτό κατασκεύασμα - συνεχίζει η καταγγελία της ΚΟΑ - θα ήταν ανάξιο οποιασδήποτε αναφοράς αν ο συγγραφέας δεν έκανε κάτι απαράδεκτο: Να περιλάβει στις σελίδες του ονόματα της τοπικής Οργάνωσης από τη δεκαετία του '80, με τη σημείωση ότι κατέχει "γραπτά ντοκουμέντα" του αρχείου της συγκεκριμένης Οργάνωσης που "είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου"».«Κανένας τίμιος άνθρωπος - υπογραμμίζει η ΚΟΑ - οποιεσδήποτε αντιπαραθέσεις και διαφωνίες κι αν είχε με το ΚΚΕ, δεν προχώρησε σε τέτοια κατάπτυστη ενέργεια. Αυτές οι ενέργειες εξυπηρετούν τον ταξικό αντίπαλο των εργαζομένων, είναι μέθοδοι που αποσκοπούν να προωθηθούν οι επιδιώξεις των αντικομουνιστικών κέντρων».Τέλος, η ΚΟΑ του ΚΚΕ «καλεί κάθε αγωνιστή να καταδικάσει τέτοιες πρακτικές που δεν έχουν καμία σχέση με την ιδεολογική αντιπαράθεση στις γραμμές του εργατικού κινήματος και να διαφυλάξει τις αρχές και αξίες του από άτομα σαν τον Τσίχλα και την παρέα του».

ΚΟΑ...
εκ παραδρομής

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 21/5/2005

Εκ παραδρομής στο χτεσινό φύλλο της εφημερίδας μας, στη σελίδα 8 και στο ρεπορτάζ με τίτλο "Αντικομμουνιστικό κατασκεύασμα από πρώην μέλος του ΚΚΕ", αναφέρεται στην τρίτη παράγραφο " ...Να περιλάβει στις σελίδες του ονόματα της τοπικής οργάνωσης από τη δεκαετία του΄80". Το σωστό είναι πως στο "πόνημα" του Γ.Τσίχλα περιλαμβάνονται οργανωτικές καταστάσεις και όχι απλά ονόματα, ενέργεια εξίσου αν οχι περισσότερο κατακριτέα, καθώς εκθέτει τη δομή της Οργάνωσης στον ταξικό αντίπαλο.

Η  αλήθεια  είναι  πάντα  επαναστατική

 Δεκάδες  βιβλία έχουν γραφτεί  για διάφορες ιστορικές περιόδους του εργατικού και νεολαίστικου κινήματος, του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Σπάνια όμως, αν όχι ποτέ, το ΚΚΕ με τον πιο επίσημο τρόπο ( ανακοίνωση της ΚΟΑ)  αισθάνθηκε την ανάγκη να τοποθετηθεί και να τα χαρακτηρίσει, όπως έκανε  όταν ένας απλός κομμουνιστής οικοδόμος , ο Γ.Τσίχλας έγραψε την γνώμη του και προσπάθησε να την τεκμηριώσει.

Η τιμητική αυτή διάκριση (βλ.ανακοίνωση) συμπεριλαμβάνει ακόμα και τους προλογίσαντες το βιβλίο, όπως ο γράφων!

 Eύκολα διαπιστώνει κανείς διαβάζοντας το βιβλίο  ;ότι δεν υπάρχει ούτε ένα όνομα πέρα απο την αφιέρωση του συγγραφέα στους 3 νεκρούς συντρόφους μας,, και  τις ευχαριστίες  στο σ. που φιλοτέχνησε  το  εξώφυλλο.

  Πρόκειται λοιπόν  για χονδροειδέστατο  ψέμα, για το οποίο   ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του! Η υποτιθέμενη “διόρθωση” κάνει τα πράγματα χειρότερα. Εξ άλλου πάντα κάτι μένει από την πρώτη λάσπη.

Οσο τώρα αφορά το "αρχείο" (Στοιχεία και  ντοκουμέντα της οργάνωσης της ΚΝΕ  της περιόδου83-88, αποτελέσματα απεργιών, εκλογών σε εργοστάσια, σχολεία κλπ ) μέρος του οποίου χρησιμοποιείται στο βιβλίο, υπάρχoυν  ορισμένα αναπάντητα ερωτήματα  προς την ΚΟΑ του ΚΚΕ.:

§         Πότε κατά την άποψή σας, η περίοδος αυτή θα γίνει ιστορία ;

§         Γιατί δεν θέλετε την συζήτηση γι' αυτή την ιστορική περίοδο του κινήματος ;

§         Απο ποιούς θέλετε να "περιφρουρήσετε" τα ντοκουμέντα εκείνης της εποχής ;

§         Δεν είναι  προφανές ότι η αστική τάξη  ότι χρειάζεται το έχει, μιάς και μια σειρά ανώτερα στελέχη του ΚΚΕ εκείνης της εποχής κάνουν την τύχη τους σήμερα στα κόμματα και τους μηχανισμούς της εξουσίας.;

Πριν λοιπόν αγαπητοί σύντροφοι αρχίσετε να καίτε βιβλία ,σκεφθείτε τα ερμητικά κλειστά στόματα που συνάντησε η γενιά σας και η γενιά μας, όταν προσπαθούσε να προσεγγίσει  ιστορικές περιόδους του κόμματος και του κινήματος , όπως η Αντίσταση,ο  ΔΣΕ,τα γεγονότα της Τασκένδης κ.α

  Τα όποια ιστορικά ντοκουμέντα   πράγματι ανήκουν σε κάθε ενδιαφερόμενο. Ενδιαφερόμενος είναι κάθε  κομμουνιστής, κάθε λαικός αγωνιστής  που παλεύει  στις σημερινές δύσκολες για το κίνημα  συνθήκες. Οι  άλλοι ενδιαφέρθηκαν όταν τους έκαιγε!

 Γι'αυτό πολύ πριν γραψει το βιβλίο του ο Γ.Τσίχλας,, όταν η ΚΝΕ έκανε έκληση μέσω του ΟΔΗΓΗΤΗ για συγκέντρωση τέτοιων στοιχείων, ο γράφων  ανταποκρίθηκε με μεγάλη του ευχαρίστηση.

   Σας παραθέτω αυτούσια την σχετική ηλεκτρονική μου αλληλογραφία με την ΚΝΕ.

Μαρούσι 5/2005

Β.ΓΟΝΑΤΑΣ

----- Original Message ----- From: GONATAS VAGELIS To: Κ.Ν.Ε Sent: Tuesday, October 14, 2003 4:23 PM Subject: ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ Σας ενδιαφέρει τέτοιου είδους  υλικό ? Πέρα από την συγκέντρωση και  αρχειοθέτηση υπάρχουν σκέψεις για παραπέρα αξιοποίησή του ?Εννοώ ότι αν πρόκειται τα ατομικά " ντουλάπια" να μεταγγιστούν σε ένα συλλογικό, δεν θα με συγκινούσε ιδιαιτέρως. Οπως και να είναι θα επανέλθω ! Με κομμουνιστικούς χαιρετισμούς. Β.Γ  Μέλος της Κ.Ν.Ε ( 1977 – 1989  ,θα καταλάβετε σε ποια οργάνωση From: Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας - Communist Youth of Greece To: GONATAS VAGELIS Sent: Thursday, October 16, 2003 6:59 PM Subject: Re: ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ Γεια σου φίλε Βαγγέλη Μας ενδιαφέρουν και αυτά που μας στέλνεις ΄'όπως και πιο "μαζικά" υλικά που βγήκαν προς τα έξω. Προφανώς κάποια υλικά -σε πρώτη φάση τουλάχιστον -  θα αρχειοθετηθούν. γίνεται μια προσπάθεια κάποια να εκδοθούν πχ έχουμε στα σκαριά μια ψηφιακή ανατύπωση του τόμου με τα παράνομα υλικά της ΚΝΕ από τη Χούντα του οποίου η έντυπη μορφή έχει εξαντληθεί από χρόνια.Bέβαια για να εκδόσεις θα πρέπει να έχεις συγκεντρώσει 100δα να τα έχεις τσεκάρει, ταξινομήσει, αξιολογήσει κλπ.Τέλος όλα αυτά θέλουν κόσμο και λεφτά που σημαίνει οτι δυσκολέυει η δουλειά.Παράλληλα εννοείται οτι όλο αυτό το υλικό πρέπει να το εισάγεις κάπως, να το παρουσιάσεις δεν μπορείς ούτε να το πετάξεις έτσι χύμα ούτε φυσικά να το δημοσιεύεις γενικώς (υποθέτω οτι καταλαβαίνεις αφού και εσύ στελνοντάς το σε μας απ' ότι είδα έσβησες κάποια ονόματα) Χαιρετούμε και περιμένουμε νέα σου

ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΤΣΗ: ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΝΤΑΡΤΗ ΤΟΥ ΔΣΕ 1946-1949

Είχαμε την τύχη να ζήσουμε μια σπάνια εμπειρία το Σάββατο 19 Μαρτίου στην αίθουσα εκδηλώσεων της εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών , προσκαλεσμένοι από τον συγγραφέα Δ.Κατσή.

Θέμα της εκδήλωσης ήταν η παρουσίαση του 4ου τόμου του ομώνυμου βιβλίου του συγγραφέα που πραγματεύεται μεταξύ άλλων ,τη μάχη για την κατάληψη της Φλώρινας από τον ΔΣΕ στις 12 Φλεβάρη του 1949. Η επιχείρηση αυτή η οποία προδόθηκε – όπως αποδεικνύεται στο βιβλίο – είχε καταστροφικά αποτελέσματα για το ΔΣΕ. Από τους 6.000 περίπου μαχητές που πήραν μέρος εξοντώθηκαν πάνω από 700 και τραυματίστηκαν πάνω από 1.500.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κυβερνητικός στρατός δεν παρουσίασε τραυματίες ή αιχμαλώτους αντάρτες αλλά μόνο νεκρούς. Οι τραυματίες και αιχμάλωτοι εκτελούνταν αμέσως, όπως μαρτυρούν οι ελάχιστοι τότε επιζώντες που ορισμένοι βρίσκονται σήμερα στη ζωή.

Στη Φλώρινα λίγο έξω από την πόλη υπάρχει ο ομαδικός τάφος των 700 σκοτωμένων ανταρτών που ενταφιάστηκαν με μπουλντόζες σε ένα χωράφι , στο οποίο με το πέρασμα του χρόνου καθώς έχουν “χωνέψει” οι σωροί των νεκρών, έχει υποχωρήσει το έδαφος πάνω από ένα μέτρο. Σε αυτό το χωράφι μέχρι πριν λίγα χρόνια ερχόταν και κατασκήνωνε ένας έλληνας μετανάστης από την Αυστραλία όπου έπινε και θρηνούσε τα 3 νεκρά αδέλφια του που ήταν θαμμένα εκεί !

Σε αυτό το χορταριασμένο χωράφι -ζωντανό κομμάτι της ιστορίας μας - , παρ’όλες τις προσπάθειες που έχουν γίνει δεν υπάρχει ούτε ένα μνημείο των 700 εξοντωμένων μαχητών του ΔΣΕ !

Τέτοιες και άλλες συγκλονιστικές μαρτυρίες ακούσαμε στην λογοτεχνική αυτή εκδήλωση.

Βεβαίως το περιμέναμε γιατί ο Δ.Κατσής δεν είναι απλώς ένας λογοτέχνης.

Μαχητής του ΔΣΕ από τις 16 Ιούλη του 1946 πολέμησε 1154 εικοσιτετράωρα με το όπλο στο χέρι. Έδωσε 137 μεγάλες μάχες, τραυματίστηκε τέσσερις φορές και χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομεία στα Σκόπια και στην Αλβανία. Απόφοιτος της Β’σειράς της Σχολής Αξιωματικών του ΔΣΕ,αναδείχτηκε διαδοχικά διμοιρήτης,λοχαγός και διοικητής τάγματος.Τιμήθηκε με ένα Μετάλλιο Ανδρείας και δύο Μετάλλια Εξαιρετικής Σαμποταριστικής δράσης. Έζησε 38 χρόνια πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν, όπου σπούδασε σε βραδινή σχολή πολιτικός μηχανικός. Επαναπατρίστηκε με την οικογένειά του το 1987. Μέλος του ΚΚΕ από το 1943 διετέλεσε Γραμματέας της ΕΠΟΝ του χωριού του, την Άνω Κτιμένη Καρδίτσας. Διαγράφτηκε παράνομα το 1956 από την τότε ηγεσία του ΚΚΕ μαζί με χιλιάδες άλλους κομμουνιστές, την συντριπτική πλειοψηφία των κομματικών μελών της Κ.Ο Τασκένδης. Ποτέ όμως δεν σταμάτησε να είναι μάχιμος κομμουνιστής και να παλεύει για την αποκατάσταση των χιλιάδων κομμουνιστών που διαγράφτηκαν και διώχθηκαν τότε. Τελευταία πρωτοστάτησε στην ομαδική προσφυγή που κατέθεσαν στο 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ 74 κομμουνιστές της Τασκένδης .

Μάταια βέβαια γιατί το ΚΚΕ είχε τότε άλλους καημούς (Διάσπαση / ΣΥΝ).

Τον Δ.Κατσή είχα την τύχη και την μεγάλη τιμή να γνωρίσω μαζί με τον αείμνηστο Ανδρέα Κονταξή , τον Σπύρο Μήλα και άλλους συντρόφους που κωλύομαι για ευνόητους λόγους να αναφέρω στην εφημερίδα ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ (1996-2000).

Να είσαι καλά σύντροφε Μήτσο ! Εσύ μου έμαθες ότι τα γραπτά μένουν !

Βαγγέλης Γονατάς

ΕΛΛΗΣ ΠΑΠΠΑ: «Ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ»

Ο Πλάτωνας σε όλες τις εποχές στην πορεία προς το διαρκές επαναστατικά άπειρο.
Σχεδόν όλοι οι Έλληνες και πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μαθαίνουν γενικά πως ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός δημιούργησε εκπληκτικά πράγματα, κάτι από φιλοσοφία κάτι από έρευνα κάτι από επιστημονική αναζήτηση και κατανόηση του φυσικού κόσμου που μας περιβάλει. Πλάτωνας Όμηρος Σωκράτης Πυθαγόρας Ηράκλειτος Αριστοτέλης και άλλοι πολλοί σοφοί και πάνσοφοι όλοι ενδεδυμένοι με τους κατάλληλους μύθους. Ονόματα σύμβολα ενός κόσμου που έλαμψε στον τόπο που ζούμε και εμείς σήμερα, που από ότι φαίνεται η λάμψη του κρατάει ακόμα και θα κρατάει για να μας φωτίζει όσο διαρκεί το σκοτάδι στην νεοελληνική πραγματικότητα. Πραγματικότητα που οι γνώσεις παρέχονται επιλεγόμενες, τόσες και τέτοιες, όσες αρκούν για να συντηρείται η κυριαρχία των μύθων και της μεταφυσικής ιδεολογίας. Πραγματικότητα που κυριαρχείται από αντιθέσεις, αντιθέσεις που η ερμηνεία τους δημιουργεί στρατόπεδα, αντίπαλα, σύμμαχα, εξουσιαστικά, επαναστατικά, διαρκής ταξική και διαταξική πάλη. Οι συμμετέχοντες στην πάλη των αντιθέσεων, καταγράφονται και κατατάσσονται ανάλογα με τα έργα τους στα ανάλογα στρατόπεδα της ιστορίας.

Η Έλλη Παππά είχε εξασφαλισμένη την ιστορική καταγραφή της με την αγωνιστική της δράση στο πλάι του κομμουνιστή ηγέτη Νίκου Μπελογιάννη υπερασπιζόμενοι μέσω του ΚΚΕ την εργατική τάξη και τον λαό της πατρίδας μας.
Δεν της αρκούσε η ιστορική καταγραφή, διεκδίκησε και κατέκτησε, κατά την γνώμη μου, την διαχρονική της παρουσία με το πνευματικό της έργο. Δεν ασχολείται με τις κομματικές θέσεις και αντιθέσεις των τάξεων και παρατάξεων όχι ότι δεν μπορεί, αλλά την ενδιαφέρει η φύση των ίδιων των αντιθέσεων βαθύτερα και ουσιαστικότερα. Η Έλλη Παππά παίρνει θέση στο στρατόπεδο των επαναστατών του διαλεχτικού υλισμού στην πρώτη γραμμή της μάχης. Στην έφοδό της με τον ΠΛΑΤΩΝΑ μας παραδίνει «αιχμάλωτο»τον μεταφυσικό ιδεαλισμό, και μας αποδεικνύει πόσο επικίνδυνος είναι με τις τόσες μορφές που αλλάζει, μας προτρέπει και μας προειδοποιεί, στον επίλογο στην σελίδα 307. «Διαλεκτική και μεταφυσική, ανάμεσα σε αυτές τις δύο γραμμές η ιστορία κάνει κάθε φορά τις επιλογές της, σύμφωνα πάντα με τον τόπο και τον χρόνο, σε μια αέναη ροή όπου συγκρούονται δυνάμεις συγκεντρωτικές και δυνάμεις αποκεντρωτικές, αλλάζοντας αδιάκοπα τον πολιτικό χάρτη της γης, συνθέτοντας διαλύοντας προχωρώντας σε νέες συνθέσεις και σε νέες αντιθέσεις… Η ανάγνωση του ΠΛΑΤΩΝΑ σήμερα διδάσκει πως το δίλημμα δεν έχει κριθεί, πως το γλίστρημα στις παγίδες του παρμενιδικού Όντος και των απολύτων Ιδεών είναι μόνιμος κίνδυνος, που απειλεί την επαναστατική σκέψη και πράξη».

Ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ είναι όπλο, και ανάγκη όπλου έχουν όσοι επιλέγουν την ένταξή τους στο στρατόπεδο της προόδου με όποια ονομασία θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται. Μέσα από τις σελίδες του αλλάζει η εικόνα που έχουμε – στον βαθμό που την έχει ο καθένας – για τον κόσμο την πολιτική τα κόμματα. Μας φέρνει μπροστά στην εικόνα της καταγωγής μας και της αποστολής μας, αποδεικνύει πως δεν είναι θεϊκή αλλά εντελώς γήινη και σαν τέτοια έρχεται από μακρύτερα σίγουρα από την προανθρώπινη εποχή και η αποστολή της είναι ακριβώς ο διαρκής εξανθρωπισμός του ανθρώπου όσο θα υφίσταται η γήινη φύση. Αποκαθιστώντας έτσι τον ρόλο της επανάστασης, από αναμενόμενη, σε διαρκή διαδικασία, που δεν θα κρίνεται στην έφοδο, αλλά θα κρίνεται, τόσο προεπαναστατικά όσο και μετεπαναστατικά. Οι ακαδημαϊκοί και ιδεολόγοι διανοούμενοι Πλατωνιστές και Πλατωνίζοντες, στήριγμα της κάθε μορφής εκμεταλλευτικής εξουσίας,«ειδικοί της πολιτικής»εξουσιαστές η αντιεξουσιαστές, αποκαθηλώνονται από την έτσι και αλλιώς εξουσιαστική έδρα τους, φανερώνεται η ιδεοκτονική τους ανιδεότητα και η ιδιοτελής υπηρεσία προς το κατεστημένο εκάστοτε σύστημα εξουσίας, παραδίδονται στην κρίση και στις διαθέσεις των πρωτοπόρων αγωνιστών εργατών.

Ας μάθει η Έλλη Παππά πως δεν «χάθηκε η ευκαιρία για ένα σοβαρό διάλογο πάνω στη πολιτική φιλοσοφία του Πλάτωνα», αυτός ο διάλογος δεν μπορεί να είναι «άτυπος» σε επίπεδο διανοουμένων, είναι και διεξάγεται εκεί που πρέπει να κριθεί, εκεί που κρίνονται όλα τα πολιτικά έργα, στην ταξική πάλη, με υποστηρικτές τους αγωνιστές που δεν βολεύονται σε καθεστώς κρατικό η κομματικό μονιμότητας και νομιμότητας. Το εργατικό κίνημα και η ιδεολογία που παράγει, δεν είναι δεν μπορεί να είναι υπόθεση κανενός άλλου, εκτός του ίδιου, αυτό είναι το νέο σήμερα. Δεν κλείνεται σε καμία ιδεολογική κομματική χρήση ερήμην του, δεν είναι το κίνημα και η ιδεολογία του κάτι σαν τεχνολογία που πρέπει κάποιοι ειδικοί πολιτικοί τεχνολόγοι να προσαρμόζουν στα δικά τους καλούπια. Το εργατικό κίνημα δεν έχει σήμερα ανάγκη την εκ των προτέρων και έξωθεν προερχομένη ιδεολογία, να του καθορίσει τις ανάγκες, την δέχεται στο βαθμό που υπάρχει είναι όντος πολύτιμη, αλλά δεν μπορεί να είναι εξαρτημένο από αυτήν. Αν κάποτε δεν ήταν σε θέση να μετατρέψει σε πολιτική και ιδεολογία την δικιά του δράση, και αναγκάζονταν να «εισάγει»σήμερα μπορεί να αποδείξει ότι δεν μπορούν να υπάρξουν διαφορετικά κέντρα θεωρίας και πράξης, γιατί πολύ απλά όλα είναι πράξη, αντανακλούν την πραγματικότητα.
Όσοι από τους πρωτοπόρους εργάτες την ζουν και θέλουν να την βελτιώνουν ας την κατοχυρώσουν στην συνείδησή τους θεωρητικά και ιδεολογικά και να συμπληρώσουν έτσι το προσδιοριστικό τους επίθετο ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ και ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ. Να ξέρουν πως ανοίγουν νέο δρόμο όπου η εργατική τάξη θα φτιάξει τις δικές της ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ, έχοντας υπόψη και την συνολική εμπειρία από την μέχρι σήμερα πορεία του σοσιαλισμού, που μέσα σε λίγες γραμμές περιγράφει καταπληκτικά, την βιωματική της εμπειρία η Έλλη Παππά στη σελίδα ΙΧ της εισαγωγής, από την επίσκεψή της στο μαυσωλείο του Λένιν στη Μόσχα.
Σε αυτές τις ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ του μέλλοντος, που δεν ξέρω πως θα ονομάζονται, που ξέρω όμως πως θα είναι κυρίως ΓΝΩΣΤΙΚΕΣ, η Έλλη Παππά και το συνολικό της έργο θα είναι συναρχηγός στο πανηγύρι του θριάμβου της γνώσης, όπου η γνώση θα έχει γίνει …πίστη, μαζί με τους άλλους γνωστούς και μη εξαιρετέους προηγούμενους και επόμενους, πρωτοπόρους του διαλεκτικού υλισμού. Τα παιδιά από το νηπιαγωγείο ως το πανεπιστήμιο ΜΑΖΙ με τους γονείς τους ανεξαρτήτως της εργασίας που θα προσφέρουν στην κοινωνία, θα διδάσκονται τον ΠΛΑΤΩΝΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥΣ μέσα από τις πολλές έρευνες και μελέτες που θα γίνουν με αιτία και αφορμή τον δικό μας ΠΛΑΤΩΝΑ της εποχής μας. Κάθε εποχή έχει ανάγκη τον Πλάτωνά της, όσο υπάρχουν εποχές όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Γιατί πολύ απλά και κατανοητά μας το εξηγεί «ο μεγάλος Εφέσιος» Ηράκλειτος (σελ. 130) «πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστι, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελεύθερους».

Γ. Α. ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ

Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω

Ε. ΛΕΜΠΕΣΗ
- Η επαναστατική μάζα.
- Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω.

ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ . ΑΘΗΝΑ 1999.
«Ενιαίον είναι το πνευματικόν προλεταριάτον πάσης ταξικής καταγωγής»

1. Μας αρέσουν οι ταξικές αναλύσεις, ταξικών αντιθέσεων, που προκύπτουν από την ταξική πάλη. Αποδείχνεται πως παρά την δεδομένη πάλη των τάξεων και τα ταξικά παρελκυόμενα, υπάρχει και η δια- ταξική πάλη των παρά-τάξεων. Έτσι εξηγείται το φαινόμενο της ύπαρξης πολλών ταξικών κομμάτων που διεκδικούν κατά δήλωση τους καθ’ όλα σεβαστή και κατανοητή, την αποκλειστική ταξική έκφραση της μίας και μοναδικής εργατικής τάξης που οι περισσότεροι την βαφτίζουν, οι αθεόφοβοι, -επαναστατική- με εντελώς χριστιανικό τρόπο, δηλαδή χωρίς να την ρωτήσουν αν θέλει να είναι και να ονομάζεται έτσι. Αυτή η τάξη θα πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της τυχερό, γιατί μεταξύ των τόσων προσφερόμενων κομματικών ταξικών εκφραστών θα μπορούσε να διαλέξει τον καλύτερο. Η αχάριστη όμως παρά τα τόσα καλά λόγια, τα εύσημα που της αποδίδουν, την επίκληση της ιστορικής της αποστολής μέσω του ένδοξου παρελθόντος και του εξ ίσου ένδοξου μέλλοντος, προς το παρόν αφήνει τους ταξικούς και βολεύεται όπως όπως με τους αντιταξικούς η με τους παραταξικούς που το παίζουν υπερταξικοί.
Ζούμε λοιπόν σε περίοδο αταξίας απ’ ότι φαίνεται εξυπηρετεί την άρχουσα τάξη. Τώρα θα μου πείτε και ποιος θα κάνει επανάσταση, ο αστός η ο μικροαστός, άρα εκ φύσεως και Μαρξισμού προκύπτει η επαναστατική τάξη, από το εκάστοτε κοινωνικό καθεστώς στη δοσμένη βαθμίδα της κοινωνικής εξέλιξης- δούλος, πληβείος, δουλοπάροικος, κάλφας, κολίγος, προλετάριος.

Να όμως που μας προκύπτει αντιμαρξιστής που με διαλεχτική μέθοδο, κάνει « βουτιά» εντός της τάξεως, απορρίπτει την τυφλή πίστη και υποταγή σε μύθους και παραδόσεις. Αποδείχνει με τα δικά του δεδομένα ότι όσο επαναστατικές μπορούν να είναι « αι επαναστατικαί ομάδαι» άλλο τόσο αντεπαναστατική είναι η μονίμως επαναστατημένη μάζα, «υπό του μονίμου και κατά πάσης εξουσίας, ressentiment [ αρνητισμού] διακατεχομένης»

« ….Αντικειμενικότης – από της απόψεως της κοινωνιολογικής επιστήμης- υπάρχει εις την θεωρίαν της επαναστατικής ομάδος ακριβώς τόση, όση και η πραγματική δύναμης αυτής. Εις την διάγνωσην όμως και την οργάνωσην της πραγματικής της δυνάμεως διαφέρει η ομάς από την μάζαν Η ομάς επέχει θέσιν στρατηγείου, η μάζα επέχει θέσιν στρατού. Θεωρίαι ισχυρών επαναστατικών ομάδων αίτινες κατέλαβον την πολιτικήν εξουσίαν επεκράτησαν, διότι επεκράτησαν αι ομάδαι, των οποίων εξεπροσώπουν την φυσικήν ζωτικότητα- ανεξάρτητον πάσης βουλήσεως των ανθρώπων και πάσης επιρροής των θεωριών. …..μόλις η επαναστατική ομάς ανέλθη εις την αρχήν η «θεωρία» της παύει ισχύουσα έναντι της μάζης, την οποίαν αύτη εχρησιμοποίησε δια την άνοδόν της. Ο αρνητισμός της μάζης είναι το φυσικόν επακόλουθον, συστηματοποιούμενον εκ νέου και εις νέαν θεωρίαν υπό της νέας σχηματιζομένης επαναστατικής κοινωνικής ομάδοςκαι προς τον αυτόν σκοπόν δια τον αυτόν αιώνιον κύκλον- των ομάδων και των ομαδικών θεωριών « ιδεολογιών». [ σελ. 43]

Ευάγγελος Λεμπέσης. Κοινωνιολόγος, απόστολος της αξιοκρατίας κατά τον προλογίζοντα το βιβλίο Παναγιώτη Φωτέα. , Γερμανοσπούδαστος, μελετητής πέραν των άλλων και των Μαρξ, Εγκελς, Λένιν, Τρότσκι, Κάουτσκι, αντιμαρξιστής, αντιοπαδικός ,και επαναστατών αντεπαναστάτης. Μολονότι, κατά δήλωσήν του, ευρισκόμενος εκτός πολιτικής, με τις μελέτες του, - που έγιναν μάλλον το 1941 -, που σαν δύο θέματα μίας ενότητας περιέχονται σε αυτό το βιβλίο, μας παραδίνει ένα κατ’ εξοχήν πολιτικό έργο που μας δίνει την δυνατότητα να συμφωνήσουμε να διαφωνήσουμε μα πάνω απ’ όλα να δοκιμάσουμε τα όρια της λογικότητας μας. «….διότι παραμένει ο επιστημονικός σκελετός, η αυστηρά φυσικοκοινωνική νομοτέλεια, δι’ ης τοποθετείται και εξηγείται το θέμα, η αυστηρά επίσης ανεύρεσις και διερεύνησις των αιτιοκρατικών σχέσεων εντός και μεταξύ των φαινομένων.» [ σελ. 140].
Όλες οι επιστήμες επηρεάζονται από την πολιτική οικονομία κατά συνέπεια και τις υπάρχουσες ιδεολογίες και θεωρίες, στον τόπο, στον χρόνο, και με τον τρόπο που εκφράζονται αυτές και προσπαθούν να αποδείξουν την αντικειμενικότητα και διαχρονικότητα των έργων τους.
2. Ας αφήσουμε την « φιλοσοφημένη κοινωνιολογία» και ας κάνουμε λίγο πλάκα με το δεύτερο θέμα.- Τους βλάκας.- Όμως ο Λεμπέσης προειδοποιεί « δια την τεραστίαν κοινωνική σημασίαν των » και μόνον όποιος δεν τον έχει διαβάσει, δεν τον πιστεύει. Υποκλινόμαστε λοιπόν στο « επιστημονικό χιούμορ» μιας και η πλάκα απαγορεύεται.
. « …. Η έμφυτος τάσις του βλακός, εξικνουμένη συχνότατα εις αληθή μανίαν όπως ανήκη εις ισχυράς και όσον το δυνατόν περισσοτέρας πάσης φύσεως οργανώσεις, εξηγείται μεν εκ της ευκολίας της αγγελοποιήσεως, εις ην μονίμως υπόκειται, λόγω ελλείψεως ατομικότητος…. Αποτελεί δε η τάσις αύτη αμάχητον σχεδόν τεκμήριον περί του βαθμού της πνευματικής του αναπηρίας. Τοιουτοτρόπως δημιουργείται αυτόματος συρροή βλακών εις τας πάσης φύσεως οργανώσεις, αίτινες, εάν μεν είναι συμφεροντολογικαί διατηρούν τουλάχιστον την σοβαρότητα τους, εάν όμως είναι «πνευματικαί» περιέρχονται συν το χρόνο εις πλήρη βλακοκρατίαν…. Τούτων δεδομένων εξηγείται και η ατελεύτητος και αυστηροτάτη επιλογή βλακών εις τα ομαδικά συστήματα, η οποία, τη βοηθεία μιάς πολιτικής βίας, κατοχυρούται και ως πολιτικόν και κοινωνικόν καθεστώς- από 4ης Αυγούστου μέχρι του σοσιαλισμού και του κομουνισμού- άλλοι είναι οι εκμεταλλευταί των θεωριών αυτών» . [ σελ. 124]

Τα αιτήματα του εκσυγχρονισμού και της αξιοκρατίας δια γραφής Λεμπέση είναι γεγονός. Η κοινωνική πρόοδος φεύγει από τα όνειρα των βετεράνων νεολαίων ηγετών του εαυτού τους και της αγέλης τους, κατεβαίνει από τις βιβλιοθήκες, βγαίνει έξω από τους υπαρξιακούς διαλογισμούς των μονίμως συσκεπτόμενων ακαδημαϊκών διανοουμένων. Η κατά Λεμπέση επανάσταση είναι καθημερινή, καθημερινά την υπερασπίζουμε η καθημερινά την υπονομεύουμε, σε όλα τα επίπεδα, ταξικά, εσωταξικά, εσωκομματικά, εξωκομματικά φραξιονιστικά, μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό. Πιστεύει πως με την γενική άνοδο της παιδείας και του πολιτισμού, θα επέλθει η τελική υπεροχή των αξίων επί των μετρίων, , και εγώ θα έλεγα πώς θα γλιτώσουμε έτσι και την επανάσταση Αυτό και αν είναι ουτοπία, αλλά όμως επιστημονική, αφού σε αυτόν τον κόσμο όλα είναι σχετικά, άρα όλα είναι πιθανά και απίθανα ταυτόχρονα, που ξέρεις τι γίνεται καμιά φορά. .
Όμως υπάρχουν οι βλάκες « που δεν έχουν ταξικήν την πατρίδαν και συνασπιζόμενοι αποτελούν τους δυνάστας της ανθρωπότητος»
«…. Η απλή παρουσία του ευφυούς ανθρώπου είναι κατά κανόνα, διά τον βλάκα, εις το έπακρον προκλητική. Το ψυχολογικόν σύμπλεγμα των συναισθημάτων, το οποίον αύτη εξαπολύει παρ’ αυτώ είναι το αυτό ακριβώς με εκείνο του καταδιωκόμενου και πανικόβλητου ζώου η ανθρώπου, εν καταστάσει φυγής η αμύνης. Το μίσος, ο φόβος, ο φθόνος μετά θράσους συμπλέκονται κατά τρόπον δηλούντα την κατάστασιν αμύνης…. Ο βλάξ, ως ο πλησιέστερος προς το ζωικόν βασίλειον, έχει την ένστικτον καχυποψίαν ούτω ανεπτυγμένην, ώστε ν’ αδυνατή να διαγνώση και να εννοήση, συλλογισμούς και λογικούς υπολογισμούς του ευφυούς, βασιζομένους όχι εις το ένστικτον αλλά εις την διάνοιαν… μίαν μόνην άμυναν διαθέτει, ακριβώς όπως το ζώον και ο πρωτόγονος άνθρωπος. Την ένστικτον καχυποψίαν, που μαζί με την πονηρία είναι το αντίθετον της ευφυΐας…» [σελ. 129]

Θα είχε ενδιαφέρον να βάλουν τον Ε. Λεμπέση διαιτητή στην άνιση πάλη μεταξύ βλακών – ευφυών, να δούμε την αντικειμενικότητα του, μιάς που «τίποτε από τα ανθρώπινα δεν θεωρεί ξένο,» με έπαθλο την αιώνια εξουσία, γιατί την σημερινή δεν το συζητάμε. Είναι κατοχυρωμένη εκ φύσεως.
Εμείς ας ψαχτούμε περισσότερο, οι τάσεις και τα όρια των ομάδων συνεχώς μεταβάλλονται, το τι νομίζουμε ο κάθε ένας για τον εαυτό του λίγη σημασία έχει.
«…προτιμήσας να στηριχθώ κυρίως επί των αναγνωστών εκείνων οίτινες όπισθεν μίας γραμμής βλέπουν γραμμάς πεντήκοντα, αντί επί εκείνων οίτινες όπισθεν πεντήκοντα γραμμών δεν βλέπουν γραμμήν καμίαν.»
Μετά τιμής. Ε. Λεμπέσης.



Γ.Α. ΑΓΓΕΛΊΔΗΣ

Dogville : και το σκυλί δεμένο.

Ταξική διαταξική κοινωνική αντικοινωνική ατομική κρατική διακρατική τρομοκρατική ρατσιστική φασιστική αντιφασιστική κομματική αντικομματική ιμπεριαλιστική σοσιαλιστική. Η βία όπως και αν καταγράφτηκε ιστορικά είνια βία, σαν θηλική ύπαρξη γεννάει βία, είναι αναγκαία γι’αυτό υπάρχει. Σύμφωνα δε και με την άποψη της ταινίας μας η βία μόνο δια της βίας μπορεί να αντιμετωπισθεί, ας το πάρουμε υπ’όψιν μας εμείς οι οπαδοί της ειρηνηκής συνύπαρξης και οι υποστηρικτές του κοινοβουλευτισμού.
Οι άνθρωποι με τη βία κυριάρχησαν στη φύση, δηλαδή στην ανθρώπινη φύση τους. Χώρισαν τη γή σε κράτη τσιφλίκια οικόπεδα, ονομάσθηκαν έθνη, με ιδιόκτητο κράτος, θρησκείες στρατούς πολιτικά συστήματα συμφεροντολογικές τάξεις και κόμματα. Μέχρι σήμερα η βίαιη κοινωνική εξέλιξη γέννησε το καπιταλιστικό σύστημα που σαν γνήσιο τέκνο προηγούμενου βίαιου συστήματος στηρίζεται στη βία και παράγει βία, οι άρχοντες την δικαιολογούν και χαίρονται οι αρχόμενοι την καταδικάζουν και θυμώνουν. Κατατάσονται οι χαρούμενοι στο 20% του παγκόσμιου πλυθησμού με το 86% του παγκόσμιου εισοδήματος και οι θυμωμένοι στο φτωχότερο 20% του πληθυσμού με το 1%(ενα) του παγκόσμιου εισοδήματος. Μετά σε ρωτάνε γιατί να είσαι θυμωμένος και κομμουνιστής και σε κατατάσουν στους βίαιους τρομοκράτες, …έ τι τους λές .!
Η βίαιη φύση της κοινωνίας εμπνέει τους δημιουργούς τέχνης. Προσεγγίζουν την πραγματικότητα με τον δικό του τρόπο ο καθένας, με τα αισθήματα τα ένστιχτα τις γνώσεις,την έρευνα της ιστορίας , των ανθρώπινων σχέσεων. Που καταλήγει ο κάθε ένας τις πιό πολλές φορές είναι δυσανάγνωστο, τόσο όσο να στήβουμε το μυαλό μας, γιατί ο σκύλος του χωριού γαυγίζει χωρίς να φαίνεται, γιατί ο σκηνοθέτης προτίμησε θεατρικό σκηνικό με σπίτια και δρόμους σε κάτοψη χωρίς τοίχους. Ο κινηματογράφος προσφέρεται για εξάσκηση του μυαλού.
Οσοι δεν το καταλαβαίνουν γιατί καταναλώνουν κινηματογραφικά υποκατάστατα, καλά κάνουν και φεύγουν στο διάλειμα, μη αντέχοντας να βλέπουν να σκέφτονται και να ξυπνάνε, έχουν μάθει να βλέπουν να τρώνε και να κοιμούνται.
Ο αόρατος δεμένος σκύλος πρώτος υποδέχεται γαυγίζοντας την κυνηγημένη ωραία γυναίκα την Γκρέης, στο απομονωμένο Dogville. Είναι δεμένος και αόρατος ίσως γιατί είναι ορατοί και λυμένοι οι χωριάτες που θα αποδειχθούν πιο σκυλιά απο τον σκύλο. Η εισβολή της άγνωστης σπάει την μονότονη ζωή τους, το αίτημά της για παροχή ασύλλου τους προβληματίζει. Η συνέλευσή τους αποφασίζει την φιλοξενία και το κρύψιμο από τους διώκτες της, η ίδια αποδέχεται να τους υπηρετεί με λίγα χρήματα.
Σαν ζωντανό πνεύμα μπαίνει σε όλα τα σπίτια, μαθαίνει την ζωή τους φανερή και κρυφή, τους βοηθάει, γίνεται ο εξομολογητής τους, απολαμβάνει η ίδια την απολύτως ανθρώπινη αίσθηση της χρησιμότητας. Σαν θηλυκός χριστός κουβαλάει τις αμαρτίες τους.
Απο την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε είχε την υποστήριξη του διανοούμενου του χωριού, συνεργάζονται για το ανέβασμα “του επιπέδου” των χωρικών.
Ο διανοούμενος χρησιμοποιεί τη γυναίκα για να περάσει τις ιδέες του, κάτι που δεν μπορεί ο ίδιος, μονίμως άνεργος εξαρτημένος απο τον πατέρα του, άρα αναξιόπιστος. Και αυτό τον ρόλο τον αποδέχεται η Γκρέης για να εξασφαλίσει την παραμονή της στο χωριό. Η δουλιά τους φέρνει αποτέλεσμα, άλλαξαν συμπεριφορές, έχουμε χαρούμενες στιγμές, χρώματα, φώς, η γυναίκα κρίνεται απαραίτητη.
Ειναι γνωσή η παγκοσμιότητα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, η συνέχεια της ταινίας φανερώνει ότι οι νεοέλληνες συνεχίζουμε την πνευματική προσφορά, λέμε πολύ σοφά : “Δώσε θάρρος στο χωριάτη να σου ανέβει στο κρεβάτι”. Εμεινα έκπληκτος απο τη διαπίστωση του ισχύοντος παραπάνω κανόνα τόσο εγώ σαν θεατής, όσο και τα δρώντα πρόσωπα του έργου κυρίως η πρωταγωνίστριά μας.
Η σκέψη του απλού ανθρώπου στηρίζεται στην ηθική της εκάστοτε άρχουσας τάξης, είναι η σκέψη που διαπερνά όλη την κοινωνία. Αφού με την εκμετάλλευση της εργασίας βελτιώνεται η θέση του εκμεταλλευτή, όσο περισσότερη εργασία προσφέρει ο εκμεταλλευόμενος με όσο μικρότερες απαιτήσεις, τόσοπερισσότερο όφελος έχει.
Η εμφάνιση του σερίφη με ένταλμα και φωτογραφία της γυναίκας ανοίγει την όρεξη που ήρθε τρώγοντας. Δημοκρατικότατα με απόφαση συνέλευσης αλλάζουν οι όροι. Η δουλειά τώρα δεν έχει ωράριο, με την απειλή της κατάδοσης κόβεται ο μισθός και οι άντρες του χωριού ανακαλύπτουν τον αντρισμό τους βιάζοντάς την. Χειροτερεύει η θέση της, οι χωριάτισσες την θεωρούν υπεύθυνη για την «αποπλάνηση» των αντρών τους. Με τον διανοούμενο οργανώνουν απόδραση, χρηματίζουν τον οδηγό φορτηγού, της παίρνει τα λεφτά, την βιάζει και την ξαναφέρνει στο χωριό. Τραγωδία ; Όχι, απλώς πραγματικότητα σίγουρα γύρω μας υπάρχουν πολλές παρόμοιες περιπτώσεις γυναικών και ανδρών.
Η συνέλευση του χωριού πάλι παρούσα, πάλι δημοκρατικά δικάζει και καταδικάζει, αλυσόδεμα της γυναίκας και σιδερένια λαιμαριά με κουδούνι.
Οι χωριάτες δεν έχουν κανένα πρόβλημα, κάνουν αυτό που βοηθάει τους ίδιους, τις οικογένειες τους, το χωριό τους, ομολογούν πως στεναχωριούνται, αλλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς λόγω ανωτέρας βίας, δηλαδή ο σερίφης, ο εαυτός μας και η ηθική μας. Στα απλά ελληνικά πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, πόσο απλά και δημοκρατικά έρχεται ο φασισμός !
Η κινηματογραφική οθόνη γίνεται καθρέφτης, βλέπουμε τον εαυτούλη μας απαθή στις τόσες παρόμοιες τραγωδίες που συμβαίνουν γύρω μας.
- Η ηθική αποδεικνύεται για πολοστή φορά ότι είναι λάστιχο, η ηθική της εκμεταλλεύτριας εξουσίας είναι νόμιμη, των εκμεταλλευομένων παράνομη, πιο απλά το καλό το δικό μου κακό δικό σου και αντίστροφα. Όταν λοιπόν η κοινωνία αποδέχεται την ηθική και όχι την λογική σαν μέθοδο διακυβέρνησης ας ετοιμάζεται για την επερχόμενη νέα κρίση που η σφοδρότητα της εξαρτάται από την οξύτητα των προβλημάτων που δημιουργήθηκαν εξαιτίας της.
- Στην ταινία μας ο σκηνοθέτης επιλέγει στον επίλογο να μας υποβάλλει σε σοκ. Πείθεται επιτέλους η γυναίκα ότι αυτό το χωριό, αυτοί οι άνθρωποι, αυτός ο σκύλος δεν σώζονται με τίποτα, δεν αξίζουν να θυσιαστεί κανείς για την σωτηρία τους. Εκτελούνται όλοι με άκρως αντιδημοκρατικές διαδικασίες με απόφαση του ενός, της Γκρέης κατά κόσμον ωραίας Νικόλ.
Την εκτέλεση του διανοούμενου ερωτευμένου επιμελήθηκε η ίδια προσωπικά και το καταφχαριστηθήκαμε, με την φόρα που πήρε δεν άφησε ρουθούνι, παιδιά, σκυλιά, όλους και στο τέλος φωτιά, κόκκινη φωτιά, κόκκινο αίμα, γέμισε η οθόνη καθρέφτης και μαζί γκρέμισε λυτρωτικά το είναι μας.
Είμαι σίγουρος πως λίγοι θεατές της ταινίας θα βρεθούν να κατηγορήσουν την Γκρέης, όμως ακόμα πιο λίγοι ακολουθώντας τον δρόμο της πολιτικής στράτευσης προσπαθούν με βία ή χωρίς βία ν’ απαλλάξουν τον κόσμο από την βία. Μέχρι να γίνει αυτό ας επιλέξουμε στρατόπεδα, εγώ πάω με την Γκρέης, δηλαδή την Νικόλ Κίντμαν για καθαρά ιδεολογικούς λόγους, αν και δεν θα ήταν άσχημα να υπήρχαν και άλλοι λόγοι και με τον αδικοχαμένο σκύλο τον μόνο οσιομάρτυρα που πλήρωσε για τις αμαρτίες άλλων. Εσείς ; Πριν απαντήσετε, αν δεν είδατε την ταινία τρέξτε να προλάβετε, πιστεύω να σας κέντρισα το ενδιαφέρον.


“Dogville” Συμπαραγωγή Δανιάς, Σουηδίας, Νορβηγίας, Αγγλίας, Φιλανδίας, Γερμανίας , Ιταλίας, ΗΠΑ, Ιαπωνίας, Ολλανδίας.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Λαρς Φον Τρίερ, με τους Νικόλ Κίντμαν, Τζέημς Κάαν, Λορίν Μπακόλ, Πολ Μπέτανι, Μπεν Γκαζάρα, Κλοέ Σεβινί.

Γ.Α.ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ
Δεκέμβριος 2003
Μαρούσι

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ

Η ουσία είναι σ’ αυτό που δεν φαίνεται, στο …αλάτι και στην…κανέλα

Πως ν’ ανακαλύψεις κάτι που δεν φαίνεται ; Συνήθως αυτά που δεν φαίνονται, που παίζουν ωστόσο σημαντικό ρόλο στην ζωή μας, χρειάζεται να τ’ ανακαλύψουμε, είναι αντικείμενο της επιστήμης.
Εξ αντικειμένου οι επιστήμονες , άνθρωποι μορφωμένοι , ειδικευμένοι, ξεχωριστοί έχουν αυτόν τον τιμητικό τίτλο.
Όμως οι άνθρωποι ,εκτός από τις επιστημονικές έρευνες και ανακαλύψεις έχουν ανάγκη ν’ ανακαλύπτουν τον εαυτό τους, τα αισθήματά τους , τις ιδέες τους , τις επιλογές τους , τις σχέσεις τους με τους συνανθρώπους τους , με την εκάστοτε πολιτική, στρατιωτική, θρησκευτική και κάθε μορφής εξουσία.
Η ίδια η ζωή από τη γέννησή της αναδείχνει τον κυρίαρχο ρόλο των αισθημάτων στους ανθρώπους, αισθήματα που διαμορφώνονται ανάλογα με το επίπεδο ανάπτυξης της κάθε ιστορικής εποχής.
Στην ταινία μας , την δοσμένη εποχή που εξελίσσονται τα γεγονότα, με την συγκεκριμένη κοινότητα των Ελλήνων της Πόλης να έχουν δώσει αισθήματα και κοινωνικές προεκτάσεις σε κάτι απολύτως υλικό, στο … φαγητό. Εντελώς φυσικά συνυπάρχουν η αστρονομία με την γαστρονομία, το φυσικό ρεύομαι με το μεταφυσικό ονειρεύομαι, ο καυτός ήλιος με το καυτό πιπέρι που πάει παντού, η Αφροδίτη πλανήτης, θεά, κανέλα, το αλάτι της γης.
Η διαβίωση με τέτοια αισθησιακή, αισθηματική, ιδεολογική, επιστημονική, διαλεκτική ενότητα, που στο κέντρο του ενδιαφέροντος είναι ο άνθρωπος και οι απολαύσεις του, που οι κυρίαρχες αντιθέσεις υπάρχουν στην δόση της κανέλας, στο κρύψιμο του σκόρδου, στον τρόπο του αλατίσματος φαντάζει ιδανική. Όμως το έχουμε ξαναπεί τα φαινόμενα απατούν. Το ιδανικό, όπως το καταλαβαίνει ο καθένας μας και ο σκηνοθέτης μέσω των ηθοποιών του συμβαίνει μόνο στην αρχή της ταινίας και πιθανόν στα οράματα κάποιων που ονειρεύονται την προχωρημένη κομμουνιστική κοινωνία, όπου έχουν εξαλειφθεί οι βασικές ταξικές αντιθέσεις και ο ανταγωνισμός υπάρχει στην μαγειρική, στην ποίηση, στον χορό, στην μουσική.
Η τέχνη, συγκεκριμένα ο κινηματογράφος και πιο σθγκεκριμένα η ταινία μας, μας περνάει από το ονειρικό στο πραγματικό. Μας υπενθυμίζει, όχι ότι το ξεχνάμε, ότι στην ζωή συνυπάρχουν η πολιτική και οι πολιτικοί, οι ασφαλίτες , ο στρατός , τα τάνκς, ο φασισμός και πάνω που μας άνοιξε η όρεξη και τρέχανε τα σάλια μας έχουμε το Κυπριακό, τις απελάσεις των Ελλήνων από την Πόλη, την 21η Απριλίου.
Η ζωή τα χωράει όλα, ανθρώπινα και απάνθρωπα, που τελικά όλα είναι ανθρώπινα. Η μαμά Ελλάς, χώρα υποδοχής μεταναστών από την αρχαιότητα έως σήμερα φροντίζει για τον εξελληνισμό των ξένων από την «Τουρκία» και μάλιστα εν μέσω του φασιστικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967. Η βλακεία του φασισμού αντιμέτωπη με την ποίηση , τα όνειρα , τα αισθήματα που απορρέουν από τις γεύσεις, τις μυρωδιές του σκόρδου , του αλατοπίπερου, της κανέλας. Ποιός θα κερδίσει ;
Ο μικρός Φάνης, μοναχικός αντάρτης αρνείται να συμβιβαστεί .
Στο σχολείο μαγειρεύει στα κορίτσια και δεν παίζει μπάλα με τ’ αγόρια, του κλειδώνουν την κουζίνα στο σπίτι, κάνει κατάληψη στο μπάνιο για να στεγάσει τα όνειρά του, το μαγείρεμα , τον παππού και την πρώτη του αγάπη την Αιμέ, τον βάζουν στους προσκόπους να γίνει καλός Έλληνας, καταφεύγει στην κουζίνα του μπουρδέλου, που μαζί με την βιολογική του ικανοποίηση βρίσκει και ειλικρινή επικοινωνία, χάρισμα άλλωστε των ανθρώπων του περιθωρίου.
Αναγκαστικά λοιπόν, δηλαδή με την βία, εισβάλλει η νέα εποχή των επαναπατρισμένων ηρώων μας , που είναι γραμμένο τους , παντού να είναι ξένοι.
Η ανάμνηση της έκρηξης της χύτρας ταχύτητας συνοδεύει την έκρηξη της επιθυμίας για απόδραση στο παρελθόν, για να συμπληρωθούν στο παζλ τα κενά κομμάτια των ανολοκλήρωτων επιθυμιών.
Ο παππούς είναι το σύμβολο ολόκληρης εποχής, υπερήληκας πλέον είναι στα τελευταία του, η Αιμέ σύμβολο του πρώτου ερωτικού σκιρτήματος παραμένει μαγική εικόνα φυλαγμένη καλά στην παιδική αλληλογραφία και στα παιδικά όνειρα που μας ακολουθάνε ως τον τάφο μας.Υπάρχουν λοιπόν δύο πολύ σοβαροί λόγοι για να γίνει το άλμα στην ουτοπία, η επιστροφή στον παιδικό παράδεισο.
Οι παππούδες , εκφραστές της εποχής τους σε κάθε εποχή, κάτι μεταξύ θεού ή ήρωα στα μάτια των εγγονιών έρχονται και παρέρχονται μαζί με τις παραδόσεις και τα παραμύθια τους, γεννιούνται και πεθαίνουν. Κάθε τέλος εποχής παραδίδεται η σκυτάλη στους νέους για να συνεχίσουν τον αγώνα που έμεινε στη μέση. Ο παππούς στην ταινία μας, ενώ τερματίζει τον δικό του αγώνα , πάνω στο νήμα του παραδίδει την σκυτάλη στον εγγονό. Βρισκόμενος σε κώμα, ανήμπορος να μιλήσει, με τα τρία δάχτυλα του χεριού τρίβει αλάτι, δηλαδή ζωή.
Η ποίηση σε όλη της την μεγαλοπρέπεια, τα αισθήματα σε ένταση, ο καλός κινηματογράφος αποδίδει τόσα νοήματα, μηνύματα, ιδεολογίες σε μιά σκηνή λίγων δευτερολέπτων, ένα γεροντικό χέρι, τρία ετοιμοθάνατα δάχτυλα να τρίβουν αλάτι, παρακαταθήκη αντίστασης και αγώνα υπεράσπισης της ζωής.
Ας πάρουν λοιπόν το μήνυμα όσοι καμώνονται πως είναι τάχα υπέρ των παραδόσεων και του εκσυγχρονισμού, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να χώνονται όλο και βαθύτερα στον λάκκο των fast food, των γεύσεων, των ιδεών,των τεχνών που ο αισθησιασμός τους ολοκληρώνεται μ’ ένα αυτικίνητο, ένα σπίτι, ένα ρόμποκοπ, ζωή matrix, δηλαδή εικονική.
Το μήνυμα το πήρε ο Φάνης, τώρα τί έκανε για να υπερασπίσει την ζωή πέρα από την Αστρονομία είναι αλλουνού σκηνοθέτη ταινία.
Εν προκειμένω, μετά την κηδεία και το αλάτι του παππού αναζήτησε κανέλα, δηλαδή Αιμέ. Σύμφωνα με την θεωρία του παππού, αλάτι και κανέλα ανήκουν στον ίδιο Γαλαξία, Γη και Αφροδίτη ίδια γειτονιά, οπότε μιρή η παρέκλιση.Όμως η πραγματικότητα είναι σκληρή.
Αιμέ μικρή αγάπη Αιμέ
Πικρέ αβάσταχτε καημέ
Γιατί να παντρευτείς τον Μουσταφά
Να του κάνει και παιδί του καραβανά!
Ήταν αποφασισμένος , ακολουθώντας τα βήματα της καρδιάς του να επιδιώξει την εκπλήρωση των ονείρων του. Αλλά , ναι μεν τα αισθήματα, οι ιδέες ,τα συναισθήματα, τα όνειρα παίζουν βασικό ρόλο στην ζωή μας, όμως ανήκουν στην σφαίρα της ηθικής είναι απλά ατομική υπόθεση, δηλαδή πιο απλά δεν είναι εξουσία.
Εξουσία είναι το κράτος με τον στρατό, που μέσα στους τόσους στρατιωτικούς, των τόσων κλάδων και ειδικοτήτων έχει, που να μην έσωνε, και στρατιωτικούς γιατρούς και μάλιστα ένας απ’ αυτούς είναι ο Μουσταφά.Άντε τώρα Φάνη γιαβρίμ να πάρεις γυναίκα από τον Μουσταφά. Μα θα μου πεις την αγαπάω και μ’ αγαπάει από παιδί.
Ναι με σε αγαπάει και την αγαπάς, αλλά που είναι το κράτος και ο στρατός της αγάπης ; Που είναι αυτή η κοινωνία , όπου τα αισθήματα θα εκφράζονται ελεύθερα, απαλλάγμένα από γάμους σκοπιμότητας, όπου γυναίκες και άντρες ελεύθεροι θα εξασκούν το βασικότερο φυσικό τους δικαίωμα της αυτοδιάθεσής τους;
Αχ γιαβρίμ Φάνη δεν γίνεται να ξαναζήσουμε τα παιδικά μας χρόνια. Όλα αλλάζουν και εμείς οι ίδιοι, οι παιδικές μνήμες και οι παραδόσεις, τα όνειρα εκπληρωμένα και ανεκπλήρωτα τροφοδοτούν τα αισθήματα μας, το σχολείο της ζωής πλουτίζει την πείρα μας, κουρντίζει την λογική μας.Αυτό που μπορεί να γίνει είναι να βλέπουμε καλό κινηματογράφο. Μας προβληματίζει και αφήνει ωραία γεύση αλατοπίπερο και κανέλα. Ας ζήσουμε το παρόν αφήνοντας στα παιδιά και τα εγγόνια μας τις γευστικές αναμνήσεις, το έχουν ανάγκη στην καταναλωτική μεν, αλλά άχρωμη και άγευστη και άοσμη εποχή που ζούμε.

Γ.Α ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ
«Πολίτικη Κουζίνα»
του Τάσου Μπουλμέτη με τους: Γιώργο Χωραφά , Ιεροκλή Μιχαηλίδη , Ρένια Λουιζίδου , Στέλιο Μάινα , Τάσο Μπαντή.

Μουσική : Ευανθία Ρεμπούτσικα.