Ο Πλάτωνας σε όλες τις εποχές στην πορεία προς το διαρκές επαναστατικά άπειρο.
Σχεδόν όλοι οι Έλληνες και πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μαθαίνουν γενικά πως ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός δημιούργησε εκπληκτικά πράγματα, κάτι από φιλοσοφία κάτι από έρευνα κάτι από επιστημονική αναζήτηση και κατανόηση του φυσικού κόσμου που μας περιβάλει. Πλάτωνας Όμηρος Σωκράτης Πυθαγόρας Ηράκλειτος Αριστοτέλης και άλλοι πολλοί σοφοί και πάνσοφοι όλοι ενδεδυμένοι με τους κατάλληλους μύθους. Ονόματα σύμβολα ενός κόσμου που έλαμψε στον τόπο που ζούμε και εμείς σήμερα, που από ότι φαίνεται η λάμψη του κρατάει ακόμα και θα κρατάει για να μας φωτίζει όσο διαρκεί το σκοτάδι στην νεοελληνική πραγματικότητα. Πραγματικότητα που οι γνώσεις παρέχονται επιλεγόμενες, τόσες και τέτοιες, όσες αρκούν για να συντηρείται η κυριαρχία των μύθων και της μεταφυσικής ιδεολογίας. Πραγματικότητα που κυριαρχείται από αντιθέσεις, αντιθέσεις που η ερμηνεία τους δημιουργεί στρατόπεδα, αντίπαλα, σύμμαχα, εξουσιαστικά, επαναστατικά, διαρκής ταξική και διαταξική πάλη. Οι συμμετέχοντες στην πάλη των αντιθέσεων, καταγράφονται και κατατάσσονται ανάλογα με τα έργα τους στα ανάλογα στρατόπεδα της ιστορίας.
Η Έλλη Παππά είχε εξασφαλισμένη την ιστορική καταγραφή της με την αγωνιστική της δράση στο πλάι του κομμουνιστή ηγέτη Νίκου Μπελογιάννη υπερασπιζόμενοι μέσω του ΚΚΕ την εργατική τάξη και τον λαό της πατρίδας μας.
Δεν της αρκούσε η ιστορική καταγραφή, διεκδίκησε και κατέκτησε, κατά την γνώμη μου, την διαχρονική της παρουσία με το πνευματικό της έργο. Δεν ασχολείται με τις κομματικές θέσεις και αντιθέσεις των τάξεων και παρατάξεων όχι ότι δεν μπορεί, αλλά την ενδιαφέρει η φύση των ίδιων των αντιθέσεων βαθύτερα και ουσιαστικότερα. Η Έλλη Παππά παίρνει θέση στο στρατόπεδο των επαναστατών του διαλεχτικού υλισμού στην πρώτη γραμμή της μάχης. Στην έφοδό της με τον ΠΛΑΤΩΝΑ μας παραδίνει «αιχμάλωτο»τον μεταφυσικό ιδεαλισμό, και μας αποδεικνύει πόσο επικίνδυνος είναι με τις τόσες μορφές που αλλάζει, μας προτρέπει και μας προειδοποιεί, στον επίλογο στην σελίδα 307. «Διαλεκτική και μεταφυσική, ανάμεσα σε αυτές τις δύο γραμμές η ιστορία κάνει κάθε φορά τις επιλογές της, σύμφωνα πάντα με τον τόπο και τον χρόνο, σε μια αέναη ροή όπου συγκρούονται δυνάμεις συγκεντρωτικές και δυνάμεις αποκεντρωτικές, αλλάζοντας αδιάκοπα τον πολιτικό χάρτη της γης, συνθέτοντας διαλύοντας προχωρώντας σε νέες συνθέσεις και σε νέες αντιθέσεις… Η ανάγνωση του ΠΛΑΤΩΝΑ σήμερα διδάσκει πως το δίλημμα δεν έχει κριθεί, πως το γλίστρημα στις παγίδες του παρμενιδικού Όντος και των απολύτων Ιδεών είναι μόνιμος κίνδυνος, που απειλεί την επαναστατική σκέψη και πράξη».
Ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ είναι όπλο, και ανάγκη όπλου έχουν όσοι επιλέγουν την ένταξή τους στο στρατόπεδο της προόδου με όποια ονομασία θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται. Μέσα από τις σελίδες του αλλάζει η εικόνα που έχουμε – στον βαθμό που την έχει ο καθένας – για τον κόσμο την πολιτική τα κόμματα. Μας φέρνει μπροστά στην εικόνα της καταγωγής μας και της αποστολής μας, αποδεικνύει πως δεν είναι θεϊκή αλλά εντελώς γήινη και σαν τέτοια έρχεται από μακρύτερα σίγουρα από την προανθρώπινη εποχή και η αποστολή της είναι ακριβώς ο διαρκής εξανθρωπισμός του ανθρώπου όσο θα υφίσταται η γήινη φύση. Αποκαθιστώντας έτσι τον ρόλο της επανάστασης, από αναμενόμενη, σε διαρκή διαδικασία, που δεν θα κρίνεται στην έφοδο, αλλά θα κρίνεται, τόσο προεπαναστατικά όσο και μετεπαναστατικά. Οι ακαδημαϊκοί και ιδεολόγοι διανοούμενοι Πλατωνιστές και Πλατωνίζοντες, στήριγμα της κάθε μορφής εκμεταλλευτικής εξουσίας,«ειδικοί της πολιτικής»εξουσιαστές η αντιεξουσιαστές, αποκαθηλώνονται από την έτσι και αλλιώς εξουσιαστική έδρα τους, φανερώνεται η ιδεοκτονική τους ανιδεότητα και η ιδιοτελής υπηρεσία προς το κατεστημένο εκάστοτε σύστημα εξουσίας, παραδίδονται στην κρίση και στις διαθέσεις των πρωτοπόρων αγωνιστών εργατών.
Ας μάθει η Έλλη Παππά πως δεν «χάθηκε η ευκαιρία για ένα σοβαρό διάλογο πάνω στη πολιτική φιλοσοφία του Πλάτωνα», αυτός ο διάλογος δεν μπορεί να είναι «άτυπος» σε επίπεδο διανοουμένων, είναι και διεξάγεται εκεί που πρέπει να κριθεί, εκεί που κρίνονται όλα τα πολιτικά έργα, στην ταξική πάλη, με υποστηρικτές τους αγωνιστές που δεν βολεύονται σε καθεστώς κρατικό η κομματικό μονιμότητας και νομιμότητας. Το εργατικό κίνημα και η ιδεολογία που παράγει, δεν είναι δεν μπορεί να είναι υπόθεση κανενός άλλου, εκτός του ίδιου, αυτό είναι το νέο σήμερα. Δεν κλείνεται σε καμία ιδεολογική κομματική χρήση ερήμην του, δεν είναι το κίνημα και η ιδεολογία του κάτι σαν τεχνολογία που πρέπει κάποιοι ειδικοί πολιτικοί τεχνολόγοι να προσαρμόζουν στα δικά τους καλούπια. Το εργατικό κίνημα δεν έχει σήμερα ανάγκη την εκ των προτέρων και έξωθεν προερχομένη ιδεολογία, να του καθορίσει τις ανάγκες, την δέχεται στο βαθμό που υπάρχει είναι όντος πολύτιμη, αλλά δεν μπορεί να είναι εξαρτημένο από αυτήν. Αν κάποτε δεν ήταν σε θέση να μετατρέψει σε πολιτική και ιδεολογία την δικιά του δράση, και αναγκάζονταν να «εισάγει»σήμερα μπορεί να αποδείξει ότι δεν μπορούν να υπάρξουν διαφορετικά κέντρα θεωρίας και πράξης, γιατί πολύ απλά όλα είναι πράξη, αντανακλούν την πραγματικότητα.
Όσοι από τους πρωτοπόρους εργάτες την ζουν και θέλουν να την βελτιώνουν ας την κατοχυρώσουν στην συνείδησή τους θεωρητικά και ιδεολογικά και να συμπληρώσουν έτσι το προσδιοριστικό τους επίθετο ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ και ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ. Να ξέρουν πως ανοίγουν νέο δρόμο όπου η εργατική τάξη θα φτιάξει τις δικές της ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ, έχοντας υπόψη και την συνολική εμπειρία από την μέχρι σήμερα πορεία του σοσιαλισμού, που μέσα σε λίγες γραμμές περιγράφει καταπληκτικά, την βιωματική της εμπειρία η Έλλη Παππά στη σελίδα ΙΧ της εισαγωγής, από την επίσκεψή της στο μαυσωλείο του Λένιν στη Μόσχα.
Σε αυτές τις ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ του μέλλοντος, που δεν ξέρω πως θα ονομάζονται, που ξέρω όμως πως θα είναι κυρίως ΓΝΩΣΤΙΚΕΣ, η Έλλη Παππά και το συνολικό της έργο θα είναι συναρχηγός στο πανηγύρι του θριάμβου της γνώσης, όπου η γνώση θα έχει γίνει …πίστη, μαζί με τους άλλους γνωστούς και μη εξαιρετέους προηγούμενους και επόμενους, πρωτοπόρους του διαλεκτικού υλισμού. Τα παιδιά από το νηπιαγωγείο ως το πανεπιστήμιο ΜΑΖΙ με τους γονείς τους ανεξαρτήτως της εργασίας που θα προσφέρουν στην κοινωνία, θα διδάσκονται τον ΠΛΑΤΩΝΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥΣ μέσα από τις πολλές έρευνες και μελέτες που θα γίνουν με αιτία και αφορμή τον δικό μας ΠΛΑΤΩΝΑ της εποχής μας. Κάθε εποχή έχει ανάγκη τον Πλάτωνά της, όσο υπάρχουν εποχές όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Γιατί πολύ απλά και κατανοητά μας το εξηγεί «ο μεγάλος Εφέσιος» Ηράκλειτος (σελ. 130) «πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστι, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελεύθερους».
Γ. Α. ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ
