Είναι γνωστή στους κύκλους μας η αντίθεση κομματικών- αντικομματικών, σε όλα τα κόμματα, που αναλόγως τις συνθήκες παίρνει ανάλογη σημασία για το εκάστοτε κόμμα, προκειμένου να διαφυλάξει ότι σημαντικά θεωρεί ότι κινδυνεύουν. Τα παράδοξα και φαιδρά αρχίζουν όταν μπλέκουν τα ιδεολογικά με τα κομματικά, που έτσι και αλλιώς είναι μπλεγμένα.
Η κάθε κομματική ηγεσία θεωρεί- και έχει κάθε δικαίωμα- ιδιοκτησία της τον κομματικό μηχανισμό, που άλλωστε η ίδια τον έχει προσαρμόσει κατ’ εικόνα και ομοίωση, και ως εκ τούτου έχει καθήκον να τον προφυλάξει από διαλυτικά στοιχεία η άλλους επίδοξους « ιδιοκτήτες».
Ταυτόχρονα όμως θεωρεί και ιδιοκτησία της την ιδεολογία που χρησιμοποιεί
για τον αυτοκαθορισμό της – και πάλι δικαίωμα της – μέσα στον πολιτικό στίβο.
Κόμμα και ιδεολογία συζούν σε διαρκή αντίφαση. Δεκτές οι ιδεολογικές αντιθέσεις αλλά μέσα στο κόμμα όχι έξω, έξω υλοποιούμε την κομματική πολιτική. Και είναι δεκτές οι ιδεολογικές απόψεις ως το σημείο που διεκδικούν πολιτική έκφραση
κάτι απολύτως φυσιολογικό που γίνεται η θα γίνει , γιατί έτσι είναι η ζωή. Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα όταν οι πολιτικές απόψεις διεκδικήσουν ηγετική εκπροσώπηση η αλλαγή ηγεσίας. Τότε με καθαρά – ποιο καθαρά δεν γίνεται- αντικομματικό τρόπο οι κομματικές παρατάξεις δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για το κόμμα. Και φυσικά το κερδίζει εκείνη η παράταξη που είναι ποιο έμπειρη σε αντικομματικά παιχνίδια , μέσα όμως στο κόμμα.
Λοιπόν σύντροφοι. Αντικομματικοί μπορούν να είναι και οι κομματικοί μέχρι να γίνουν εξωκομματικοί, οπότε μπορούν κάλλιστα, να γίνουν φιλοκομματικοί και να υπογράφουν στα κείμενα εκλογικής υποστήριξης , θυμίζοντας μας οι περισσότεροι, τι έκαναν στο παρελθόν, που δεν κάνουν στο παρόν, γιαυτό τους λένε , «πρώην.»
Εκτός και αν κάνουν άλλο κόμμα, οπότε μπαίνουμε σε παιχνίδι που εναλλάσσονται η πολεμική με τις συνεργασίες και ενίοτε και συμμαχίες . Να μην ξεχνάμε επίσης ότι κομματικοί μπορούν να γίνουν αντικομουνιστές και αντεπαναστάτες και μάλιστα στελέχη , ενώ υπάρχουν αντικομματικοί που είναι κομουνιστές και έχουν κάνει μια χαρά επαναστάσεις.
Το κόμμα το θέλουν αποστειρωμένο θάλαμο μακριά από μικρόβια κάθε τύπου, όμως δεν υπάρχει ζωή χωρίς μικρόβια. Οι ιδέες και οι ιδεολογίες γεννιόνται σαν μικρόβια , ΔΕΝ μπορούν να διαγραφούν, με την αντιβίωση γίνονται ισχυρότερα. Η ίδια η ζωή το ίδιο το κίνημα φτιάχνει τους κανόνες λειτουργίας και καμιά εσωκομματική λειτουργία κανένα καταστατικό καμία διαγραφή δεν είναι ικανά να ανατρέψουν την απολύτως φυσική εξέλιξη της θεωρίας και της πράξης σαν βασικά συστατικά της διαλεκτικής ενότητας και πάλης των αντιθέτων που είναι η πηγή της ζωής που καθορίζει αυτή και οι ταξικές ανάγκες σήμερα ,και οι ανθρώπινες αύριο ελλείψει τάξεων
Σήμερα το κενό πολιτικής δράσης το εκμεταλλεύονται λογής λογής πολιτικάντηδες άσχετοι και ανίδεοι από οργάνωση αγώνων, που ενώ δηλώνουν κομματικοί, είναι ικανοί μόνο στην παραπολιτική, στην ανακάλυψη και αποκάλυψη αντικομματικών εχθρών , ταυτίζοντας τρομάρα τους το αντικομματικό με το αντικομουνιστικό Γίνεται αντιληπτό ότι τέτοια κόμματα , τέτοιοι πολιτικοί, με τέτοιες απόψεις, είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη μαζικού λαϊκού κινήματος, δεν εμπνέουν είναι αναξιόπιστοι, κρίθηκαν και κρίνονται από τα αποτελέσματα της δράσης τους , όχι από τις προθέσεις τους που είναι οι καλύτερες και οι αγνότερες. Είναι ανίκανοι να συνεργαστούν με τα ίδια τους τα μέλη, πόσο μάλλον με αγωνιστές από άλλα κόμματα με διαφορετικές απόψεις. Τα βρίσκουν μόνο με παραγοντίσκους που εμφανίζονται σε κάθε εκλογική διαδικασία ικανοποιώντας την κομματική η προσωπική τους επιλογή που είναι κατανοητή και σεβαστή αλλά απολύτως αναποτελεσματική και άκρως αντεπαναστατική
Ας κατανοήσουμε ότι όσο και να « προοδεύσει» ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός, δεν μπορούν να κατοχυρωθούν ιδιοκτησιακά οι τάξεις και οι ιδεολογίες σε κάποιο κόμμα η σε άτομα μηδέ του Μαρξ και του Λένιν εξαιρουμένων. Οι αγωνιστές είτε μέσα σε κόμματα είτε έξω, είτε εγγεγραμμένοι είτε διαγραμμένοι, παραμένουν φορείς πρωτοπόρων ιδεών, επηρεάζονται από ότι καινούργιο γεννιέται μέσα στον αγώνα προσπαθούν να θεμελιώνουν την πίστη τους στη γνώση γιατί προσπαθούν να οργανώσουν τους αγώνες . Μέσα από τις ανάγκες αυτές- γέννημα θρέμμα τους - θα γίνουν τα νέα κόμματα να παίξουν και αυτά τον πρωτοπόρο ρόλο τους να κλείσουν τον κύκλο της προσφοράς τους, δίνοντας την θέση τους σε άλλα καινούργια που θα είναι αποτέλεσμα μετάλλαξης η προσαρμογής η διάσπασης των προηγούμενων
Οι αγωνιστές είναι έτοιμοι να ενταχθούν η να φτιάξουν ένα κόμμα όσο υπάρχουν λόγοι. Άλλο τόσο είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν διαγραφόμενοι η οικειοθελώς όταν πάψουν να υπάρχουν αυτοί οι λόγοι, για να επανέλθουν αργότερα ίσως, θεωρώντας το κάθε κόμμα ΜΕΣΟΝ και όχι ΑΥΤΟΣΚΟΠΟ. Οι κομματικοί ας θεωρούν και ας πιστεύουν ότι θέλουν- είναι δικαίωμά τους απολύτως σεβαστό- να είναι σίγουροι όμως πως οι ιδέες και οι αγώνες δεν διαγράφονται από καμία οργανωτική κατάσταση, γιατί απλούστατα δεν είναι εκεί γραμμένες. Θα τις βρίσκουν συνέχεια μπροστά τους μέσα στους αγώνες όσοι έχουν επαφή με αυτούς.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΧΛΑΣ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2004 ΜΑΡΟΥΣΙ .
