Η ενότητα της αριστεράς από παλιά (ΕΔΑ) έχει πουλήσει πολύ, τείνει να γίνει το φετίχ, το φάρμακο “ δια πάσαν νόσον “ απο τις χρόνιες που βασανίζουν το κομμουνιστικό κίνημα, ιδιαίτερα σε περιόδους όπως η τωρινή που νοσεί ολόπλευρα.
Σκοπός του άρθρου δεν είναι να τοποθετηθεί τι σημαίνει και τι περιλαμβάνει σήμερα ο όρος “αριστερά” που ιστορικά επιβλήθηκε, & χριστικά γίνεται σήμερα αποδεκτός.
Στην πρόσφατη μεταπολιτευτική ιστορία που έζησε η γενιά μας γνωρίσαμε αρκετές ενότητες της αριστεράς εκλογικές ή “ μακράς πνοής”.
Απο την ΕΝΩΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ στις πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης, στην Κίνηση για την Ενότητα της Αριστεράς (ΚΕΑ) υπό την Μ.Θεοδωράκη, και μέσω της Συμπαράταξης της Αριστεράς στις δημοτικές εκλογές του 86 στον εν πολλές αμαρτίες Συνασπισμό της Αριστεράς & της Προόδου ,το γνωστό μας ΣΥΝ που επί ημερών του ζήσαμε κυβερνητικές ημέρες της αριστεράς με τις κυβερνήσεις Τζανετάκη & Ζολώτα, ( περίοδο για την οποία σφυρίζουν σήμερα όλοι αδιάφορα..!). Ζήσαμε επίσης δύο διασπάσεις στο ΚΚΕ που αποτέλεσμα της μίας ήταν και η διάλυση της ΚΝΕ, καθώς επίσης και χιλιάδες “εθελούσιες εξόδους” και διαγραφές.
Στις μέρες μας η συζήτηση αυτή είναι και πάλι επίκαιρη. Ζούμε στην εποχή των Φόρουμ,των Μετώπων, των αντικαπιταλιστικών συμμαχιών & πόλων “επί χάρτου”.
Το εύλογο ερώτημα είναι όμως τι καλούμαστε να ενώσουμε ;
H κάθε πολιτική δύναμη που αυτοπροσδιορίζεται σαν αριστερή, βιώνει σήμερα τα αδιέξοδα της τα οποία σε μεγάλο βαθμό αποτελούν τη λογική συνέπεια των επιλογών της τα προηγούμενα χρόνια.
q Ενα σοβαρό κομμάτι του ΣΥΝ (και όχι μόνο του ΣΥΝ) καταλήγει οριστικά στην αγκαλιά της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης (ΠΑΣΟΚ) βρίσκοντας με μεγάλη ευκολία το φυσικό του χώρο. Το κομμάτι που παραμένει παραπαίει ανάμεσα στις συνειδητές του αυταπάτες & απάτες και τον κυριλέ αντιαμερικανισμό ενάντια στον πόλεμο απο την σκοπιά της “Ευρωπαικής Ενωσης των λαών”, σαν το μοναδικό εφικτό αντίπαλο δέος στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, προσπαθώντας να επιλεύσει στα θολά νερά του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης. Γι’ αυτό η εκδοχή του για την ενότητα της αριστεράς είναι το γνωστό μας Φόρουμ, που επιχειρεί την εισαγωγή στην ελλάδα των αδιεξόδων του κινήματος της Δ.Ευρώπης, λες και δεν είχαμε δικά μας!
q Το ΚΚΕ θέτει εδώ και χρόνια σαν κύριο στόχο την αλλαγή των συσχετισμών σαν προυπόθεση αγώνων ενάντια στο κεφάλαιο και την κυρίαρχη πολιτική. Και αλλαγή των συσχετισμών σημαίνει κυρίως αύξηση της κοινοβουλευτικής του δύναμης. Oταν αυτό γίνεται για δεκαετίες , η μετατροπή σε ένα κοινοβουλευτικό κόμμα που πασχίζει να εκφράσει εκλογικά τα άμμεσα συμφέροντα των εργατών,
- χωρίς ούτε αυτό τελικά να καταφέρνει - είναι αναπόφευκτη. Και ακόμα χειρότερα τους όποιους αγώνες τους υποτάσσει στο βασικό στόχο, την αύξηση της κοινοβουλευτικής δύναμης. Η ψήφος γίνεται το μέτρο των πάντων και οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο : “οι ψήφοι θα αναπτύξουν αγώνες ή οι αγώνες θα φέρουν ψήφους ;”. H δική του εκδοχή για την ενότητα της αριστεράς είναι το Αντιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Μέτωπο με “κοινωνικές δυνάμεις” που στην μέχρι τώρα πράξη όμως, αποτελούν η Λ.Κανέλη, το ΔΗΚΚΙ & η Κομμουνιστική Ανανέωση.
q Oι πολυποίκιλες αλλά λιγοστές δυνάμεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς βιώνουν τη δική τους παθογένια. Οι ηγεσίες τους πασχίζουν η κάθε μιά με τον τρόπο της & για λογαριαμό της να διαμορφώσουν έναν τρίτο πόλο στο χώρο της αριστεράς διακριτό απο ΚΚΕ & ΣΥΝ φιλοδοξώντας ( μερικές,όχι όλες) να εκφράσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης την οποία – σημειωτέον - ακόμα και το ΚΚΕ δυσκολεύεται να την βρεί. Ετσι αναπαράγονται σε μικρογραφία σχήματα τύπου Φόρουμ και Μετώπου που δεν καταφέρνουν όμως να βγούν έξω απο τι μικρόκοσμο των αμφιθεάτρων των σχολών και των αντίστοιχου τύπου ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, μακριά από την εργατική τάξη αλλά συνήθως μακριά και απο τη μάζα των αγωνιστών του χώρου , στους οποίους κερδίζει έδαφος το τελευταίο διάστημα η λεγόμενη κινηματική λογική, συνέπεια και απόηχος κυρίως των αντιπολεμικών κινητοποιήσεων.
Τα πολιτικά αδιέξοδα λοιπόν και ο οργανωτικός εκφυλισμός είναι αυτά που ωθούν όλες τις δυνάμεις στην αναζήτηση της “πολυπόθητης” ενότητας της αριστεράς επεδιώκοντας ένα τεχνητό μεγάλωμα της πίτας. Η πείρα όμως έχει δείξει ότι έτσι επιτυγχάνεται βασικά η γενίκευση των αδιεξόδων και η παραμόρφωση της πραγματικής εικόνας.
Και η πραγματική εικόνα είναι η αυτή που βιώνει καθημερινά η εργατική τάξη, η ίδια η κατάσταση του εργατικού κινήματος, που όλοι γνωρίζουμε. Σε αυτή την πραγματική εικόνα πρέπει σήμερα να προσαρμοστούν όλοι, αν θέλουν να αποφύγουν τη δυσάρεστη θέση να φιλολογούν περί κινημάτων διάφορων, περί υποβάθμισης του ρόλου του εργατικού κινήματος κλπ,κλπ.
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η ενότητα της αριστεράς, αλλά η ενότητα της εργατικής τάξης, η ταξική της ενότητα, η οργάνωση της ταξικής πάλης πρακτικά και συγκεκριμένα , με ότι καθήκοντα συνεπάγεται αυτό για τον καθένα σε εργατικό χώρο ή σχολή ή συνοικία.
Ας αφήσουμε λοιπόν την υψηλή θεωρητική προσέγγιση του κινήματος απο θέση τρίτου, και ας καταπιαστούμε σοβαρά και συγκεκριμένα με αυτό το καθήκον.
Ιδιαίτερα για τους περισσότερους απο εμάς που δραστηριοποιούμαστε στη συνοικία, αυτό σημαίνει πρακτικά μέτρα οργάνωσης ενεργειών σε αυτή την κατεύθυνση.
Ολοι μας το έχουμε ξανακάνει, και η εμπειρία απο αυτή την περίοδο της πολιτικής ζωής μας είναι που μας κρατά ζωντανούς σήμερα.
Γι αυτό κάθε πολιτική θέση ,εκτίμηση ή ανάλυση πάντα αλλά ιδιαιτέρως σήμερα, για να μην καταλήγει ή εκλαμβάνεται σαν διανοουμενίστικη γκρίνια και υψιλή φιλολογία πρέπει να υποστηρίζεται απο το κύρος των ενεργειών.!
Μαρούσι Απρίλης 2004
Βαγγέλης Γονατάς
