ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ:
Βασιλίσσης Σοφίας Ελιγμοί (... και λυγμοί )
Όμως ας αφήσω τις κρυφές επιθυμίες και ας κοιτάξω μπροστά μου, την έβγαλα καθαρή από το Πέρασμα Κηφισίας, τώρα έχω να διασχίσω το εργοτάξιο της Βασιλίσσης Σοφίας στο δρόμο προς τον Μέγκα Σταθμό. Τα προβλήματα της ζωής, μεροκάματο οικογένεια, ξέρετε εσείς δεν μπορεί μέσα στην ζωή είσαστε, βασανίζουν την σκέψη μου προσπαθώντας να βρω άκρη μέσα από τα τόσα μπερδέματα που δημιουργεί η ζωή. Ευτυχώς όμως γιατί η κυβέρνηση Καραμανλή ο ίδιος ο Καραμανλής δεσμεύτηκε προσωπικά ότι θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, έχω όμως ένα ενδοιασμό. Όταν το έλεγε και δεσμευόταν προεκλογικά, εγώ είχα δουλειά, μήπως η δέσμευση ισχύει για τους τότε ανέργους, και όχι για τους μετά όπως είμαι εγώ; Και με το δίκιο του θα μου πει πως εγώ δεσμεύτηκα για τους άνεργους που είναι τώρα άνεργοι, για όσους γίνουν μετά, φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση, έτσι θα πρέπει να περιμένεις τις επόμενες εκλογές να πάρεις σειρά. Οπότε που θα πάει θα γίνουν εκλογές πάλι έχω ελπίδες για να βελτιωθεί η κατάστασή μου, παρ΄ότι χειροτέρεψε ειδικά μετά την Ολυμπιάδα. Όμως μυαλό είναι αυτό, σκεφτόμενος εγώ, παίρνω και ανάποδες, για στάσου ρε φίλε μπορεί να είσαι πρωθυπουργός και να δεσμεύτηκες τότε προεκλογικά και γιαυτό εκλέχτηκες, γιατί να δεσμεύομαι εγώ τώρα, για να αποδεσμεύεσαι εσύ και να την βγάζεις καθαρή; Τότε γιατί εκλέχτηκες εσύ πρωθυπουργός, για να αποδεσμεύεσαι τώρα μετά την πρωθυπουργοποίησή σου; Αν είναι να δεσμεύομαι εγώ με τα δεσμά της ανεργίας, για την δικιά σου αποδέσμευση, τότε να έβγαινα εγώ πρωθυπουργός που έτσι και αλλιώς δεν ντρέπομαι να δεσμευτώ ούτε πριν ούτε μετά τις εκλογές, αφού είμαι δεσμευμένος από κούνιας έως τάφου, με έναν ενδιάμεσο δεσμό του γάμου. Αγαπητοί μου συμπολίτες ψηφίστε με λοιπόν τον τιμημένο και δεσμευμένο, να κάνω κυβέρνηση με όλους αυτούς που πληρώνουν όπως και εγώ τα αποδεσμευσιάτικα του Καραμανλή, στο κάτω κάτω της γραφής ας αφήναμε τον Σημιτάκο, που δήλωνε από αδέσμευτος έως ανεύθυνος.
Με τέτοιες σκέψεις όχι μόνο δεν βρίσκω άκρη αλλά το μυαλό θολώνει, χάνει την ρέγουλά και αρχίζει τα τρελά του, άκου πρωθυπουργός, εκτός από την δουλειά φαίνεται χάνω και τα μυαλά. Τέλος πάντων, σιγοτραγουδώντας το Θολωμένο μου μυαλό του Στελλάρα, έχοντας αφήσει πίσω μου το Κηφισίας Πέρασμα από Μεγάλου Αλεξάνδρου βοήθειά μας, μπαίνω αισιόδοξος για την συνέχεια στην Βασιλίσσης Σοφίας με προορισμό τον Μέγκα Σταθμό του ηλεκτρικού. Λίγη προσοχή χρειάζεται να αποφύγω εκείνες τις νταμαρίσιες πέτρες και τα σκαψίματα από το μόνιμο εργοτάξιο που έχει εγκατασταθεί, από την προολυμπιακή εποχή σε όλο σχεδόν το κέντρο του Μαρουσιού, έργα παιδί μου όχι λόγια, είδες να έχεις Μεγκάλο δήμαρχο, όλα καλά είναι και χρειάζονται θέλει όμως λίγη προσοχή τώρα, υψηλό αίσθημα αυτοσυντήρησης και αυξημένα ανακλαστικά για να πετύχω τους κατάλληλους ελιγμούς, γιατί εκτός των άλλων έβαλαν οι υπεύθυνοι δημοτικοί ερευνητές κάτι παλούκια φωσφορίζοντα στις άκρες του δρόμου – καλά ε το βράδυ να τα δεις πως λαμπιρίζουνε σκέτη εθνική οδός πέταλο Μαλιακού μιλάμε – γιατί όπως πάω να αποφύγω τις νταμαρόπετρες τα χαντάκια και τα μπάζα μπορεί να μπερδευτώ στα παλούκια και άμα πέσω δεν την γλιτώνω με διαστρεμματάκια και καταγματάκια, σαν σουβλάκι του Ηλία της Πρεμιέρας θα γίνω. Και αντί για τα έκτακτα περιστατικά του ΚΑΤ θα βρεθώ στα τακτικά του νεκροταφείου, που τελευταίως έμαθα τυχαία ότι ατάκτησαν οι θανατικές τιμές, θέλουν να ανέβουν λέει στον άλλο κόσμο μαζί με τις ψυχές των συχωρεμένων. Εγώ δεν ήξερα τίποτα σας το ορκίζομαι, γενικά δεν θέλω να ξέρω τίποτα, κοιτάζω μόνο την δουλειά μου αυτή που έχασα και αυτή που ψάχνω, έχω δουλειές εγώ είμαι ένας σκεφτόμενος, το έμαθα εντελώς τυχαία σε ένα άρθρο «Πεθαίνοντας στο Μαρούσι»έλεγε, όχι του Χέμινγουαίη αλλά κάποιου Β.Γ. σε μια τοπική εφημεριδούλα που έπεσε στα χέρια μου ξαναλέω εντελώς τυχαία και ξαναορκίζομαι, να δεις πως την έλεγαν, μου θύμιζε κάτι που τρυπάει κάτι που κόβει κάτι από σάρισες του Μέγα Αλέξανδρου βοήθειά μας, α ναι τώρα θυμήθηκα Αιχμή την λέγανε. Αχ ρε Μαρουσάρα με τέτοιες θανατικές τιμές ποτέ δεν θα πεθάνεις, μόνο μην κάνουν κίνημα εκείνοι οι περίεργοι Αιχμήτες για την κατάργηση των θανατικών τιμών προς όφελος των ζωντανών.
Τέλος πάντων τι τα θες τι τα γυρεύεις, οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους, αλλά βρε παιδί μου αυτό το πέτρινο καλντερίμι που έφτιαξαν στο κέντρο δεν μπορούσαν να το κάνουν ίσιο δεν ήταν μαστόροι αυτοί που το έφτιαξαν, δεν με φώναζαν να τους βάλω τις αλφαδιές με τους οδηγούς και τις ρύσεις τους, καλά τσάμπα δουλεύουν οι άνθρωποι γιαυτό τα ξαναχαλάνε για να πετύχουν το ίσιο, τι ίσιο, ότι ξηλώνουν και μπαλώνουν ποιο ανώμαλο από το προηγούμενο γίνεται. Από ότι βλέπω και τώρα που το περπατάω και πρέπει να θεωρείτε τελειωμένο, είναι άστα να πάνε, οι πεζικάριοι για να περάσουν θέλουν άρτια εκπαίδευση. Μάλλον κάτι άλλο με προοπτική θα έχουν στο μυαλό τους οι ειδικοί ερευνητές και το έκαναν έτσι, όχι για τους πεζικάριους αλλά για τα αυτοκίνητα. Αυτό είναι, τα αυτοκίνητα, πώς δεν το σκέφτηκα τόσο καιρό εγώ ο Μαρουσιώτης ο τιμημένος και σκεφτόμενος. Τα αυτοκίνητα λοιπόν, άσε άλλο να σου λένε και άλλο να βλέπεις, η χαρά του τέσσερα επί τέσσερα, αφού το Μαρούσι στο φετινό ράλι Ακρόπολις θα είναι ειδική διαδρομή, κάτι μεταξύ Μπράλο και Μόντε Κάρλο, έτσι θα μάθουμε με τον ποιο αξιόπιστο τρόπο ποιες αναρτήσεις και ποια λάστιχα είναι τα καλύτερα, άσε τον τουρισμό και την αξιοποίηση, καλά μιλάμε έδωσε μεγάλη προοπτική στον τόπο ο Μεγκάλος, δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο κέντρο μεγάλης σύγχρονης πόλης πίστα ειδικής διαδρομής, παγκόσμια πρωτιά, τι πρωτιά, Ολυμπιάδα για πάντα, τι Αθήνα και Ελλάδα, το Μαρούσι μόνο του, εμπρός Μεγκάλε, στο δρόμο που χάραξε ο Γιαννάκης και τα συναιτεράκια σου Βωβός Λάτσης και λοιποί.
Με αυτές τις μεγαλειώδεις σκέψεις, που είναι αλήθεια και λίγο τοπικιστικές δηλαδή ανώτερες για εμένα από εθνικιστικές, τι να σου κάνει το μυαλό, Ολυμπιάδες Μανχάταν Υπερτοπικά και τέτοια, παίρνει αέρα και ψιλοθολώνει. Έτσι με το θολωμένο μου μυαλό και το άνεργο κουρασμένο βήμα μου να σέρνεται στο ανώμαλο ειδικό καλντερίμι της Βασιλίσσης Σοφίας παίρνω κλειστά την στροφή στην Ερμού να μην τρακάρω στα τραπεζάκια με τα ψηλά σκαμπό αμερικάνικου τύπου που έβάλε μέσα στη μέση του δρόμου το γωνιακό σουβλατζίδικο. Λίγα βήματα ακόμα και πάτησα μέσα στην Ερμού, άλλες εικόνες άλλα αισθήματα πλημμυρίζουν το είναι μου βλέποντας στο βάθος τα παιχνιδιάρικα χρώματα του Μέγκα Σταθμού, μου φαίνεται ότι νιώθω αυτό που κάπου το έχω διαβάσει κάπου το έχω ακούσει, α ναι, αισθησιασμός, να τι με πλημμυρίζει τώρα το θυμήθηκα, αισθησιασμός, έχω αισθήματα εγώ, είμαι Μαρουσιώτης εγώ, σκεφτόμενος, Ολυμπιαδικός. Τιμημένος.