( δουλιά δεν είχε ο διάολος σκεφτόταν μεγαλεία )
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΠΡΩΤΟ : Κηφισίας Πέρασμα
Άρχισε να ξημερώνει, ακόμα όμως είναι μισοσκόταδο, βλέπω το ρεύμα ανόδου της Κηφισίας καθώς κοντεύω να φτάσω στο Βερόπουλο βαδίζοντας επί της Μαραθωνοδρόμων. Στη σκέψη μου έχω τις τελευταίες εικόνες πριν φύγω από το σπίτι, τα κοτσύφια να πεταρίζουν μέσα στους θάμνους και το γκαζόν στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας και τα σπουργίτια χωμένα στο τάσι με την κροκέτα του Τζάκ στο μπαλκόνι να κάνουν το πρωινό τους. Ας είναι καλά οι ακάλυπτοι των πολυκατοικιών και τα μπαλκόνια, μόνο εκεί φυτρώνει λίγη πρασινάδα πετάει και κανένα πουλί και παίρνουμε χαμπάρι πως αλλάζουν οι εποχές. Κάτι λέγανε πως θα κάνανε πάρκο στο οικόπεδο του «ταχυδρόμου»το είχε υποσχεθεί και ο Μεγκάλος στις δημοτικές εκλογές, εγώ βλέπω στο οικόπεδο καθημερινά να χτίζονται πολυκατοικίες, και τους γειτόνους να περνάνε και να κουνάνε το κεφάλι τους, δεν πολυκαταλαβαίνω η συμφωνούν η διαφωνούν, ορισμένοι έξυπνοι τα βάζουν με τον Μεγκάλο, τι να σας κάνει ρε πονηροί ο άνθρωπος, εδώ ολόκληρη Ολυμπιάδα ανέβασε και μας έκανε τον πρώτο δήμο της χώρας, τι πρόεδρους έφερε, τι διάφορους αρχηγούς, τι επίσκοπους και αρχιερείς, τι καλλιτέχνες επιπέδου, τι γέμισε τουρίστες το Μαρούσι, καλά ε πρέπει να κονόμησαν οι έμποροι τρελά λεφτά. Ο άνθρωπος σοσιαλιστής βλέπει μπροστά, πάνω από όλα το κοινό συμφέρον του Δήμου, τα ατομικά συμφέροντα τα δικά μου και της γειτονιάς τσιμέντο να γίνουν, εδώ δεν βλέπεται ολόκληρη Παπαρήγα για το καλό των ψήφων του κόμματος κάθεται και συνεργάζεται με την δηλωμένη χριστιανή την Λιάνα, μιλάμε για πολιτικές αρχών μελλοντικές. Τι τα θες τι τα γυρεύεις αχάριστοι άνθρωποι όλο διαμαρτύρονται χωρίς να κάνουν τίποτα, τα περιμένουν όλα από έναν άνθρωπο που όσο και Μεγκάλος να είναι ε δεν είναι και θεός, πώς να τα βάλει με τα διαπλεκόμμενα συμφέροντα που του πάνε και κόντρα, εδώ ο πρωθυπουργός ο ίδιος σήκωσε τα χέρια ψηλά και ψάχνεται, με τους νταβατζήδες που έμπλεξε σε λίγο θα σηκώσει και τα πόδια.
Με αυτές τις σκέψεις έφτασα στην Κηφισίας, τα αγωνιστικά ανεβοκατεβαίνουν με τα φώτα ακόμα αναμμένα όπως κάθε πρωί κάθε βράδυ όπως πάντα.
Το Φανάρι στην Μεγάλου Αλεξάνδρου περιμένει πάλι την περιπετειώδη επικίνδυνη διέλευσή μου, τι αξίζει άραγε η ζωή χωρίς λίγη περιπέτεια λίγο κίνδυνο, άλλοι πληρώνουν για να πηδήξουν από τη γέφυρα της Χαλκίδας και να διαβούν τα περάσματα του Βοϊδομάτη, δεν έχουν φαίνεται επιχειρήσει πέρασμα στη Κηφισίας.
Κάνω το σταυρό μου σκεφτόμενος, όπως πάντα, ότι σε θαύμα οφείλεται που δεν έχουμε θρηνήσει έως τώρα θύματα και σαν νέος Μέγας Αλέξανδρος, βοήθειά μας, ετοιμάζομαι για την κατάχτηση της απέναντι όχθης του ορμητικού φουρτουνιασμένου άγριου ποταμού. Το Φανάρι με το μαγικό κουμπί που ανάβουν οι πεζικάριοι, βρίσκεται αμέσως μετά από την στροφή που υπάρχει για την είσοδο στο κέντρο του Μαρουσιού και τα αγωνιστικά που ανεβαίνουν με χίλια δεν μπορούν να το δουν έγκαιρα με το δίκιο τους δεν έχουν ορατότητα, έχουν όμως καλά ανακλαστικά είναι εκπαιδευμένοι σε συνθήκες μάχης.
Πατάω το κουμπί άνδρας έτοιμος για όλα, σε πέντε λεπτά ίσως λίγο περισσότερο όταν ανάβει το κόκκινο για τα αυτοκίνητα, ακούω τα φρεναρίσματα χωρίς κανέναν άλλον κρότο,- ξέρεται εκείνον που προηγείται από τα μπινελίκια και τα σεξουαλικού και θρησκευτικού περιεχομένου σχήματα λόγου – τα αγωνιστικά ίσα που σταματάνε ακριβώς μπροστά στα πόδια μου. Στα λίγα δευτερόλεπτα που περνάω έχω την ευκαιρία να θαυμάσω από κοντά και εξ επαφής που λέει ο λόγος ότι νέο μοντέλο κυκλοφορεί πριν καν γίνει διαφήμιση, Μερσεντές, Μπε εμ βε, Αουντι, Άλφα Ρομέο, Βόλβο, Γκραντ Τσερόκι, μην τα πολυλογώ όλα τα Γκραντ τα Λαντ και τα Τζι τι αι.
Πριν μια εβδομάδα περίπου μια Πόρσε πέρασε με το κόκκινο, δεν πρόλαβε να σταματήσει με το δίκιο της βέβαια, ευτυχώς έτρεχε στην μεσαία διαδρομή και την γλίτωσαν οι πρώτοι πεζικάριοι που άφησαν τις όχθες εκατέρωθεν, έτσι μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορέσαμε να την θαυμάσουμε όσοι ήμασταν τυχεροί εκείνο το απόγευμα, σε πλήρη ανάπτυξη, τον πιλότο που την πετούσε – πρώτη μούρη – με το κινητό στο αυτί και την δίμετρη δίπλα του υποθέτω ξανθιά – γενικά μούρη με τα όλα της – τώρα θα μου πείτε πως την μέτρησα. Αφού δεν χώραγε η κοπέλα να καθίσει κανονικά στο κάθισμα της και είχε ξαπλώσει πάνω στον πιλότο, φαντάζεστε που πάνω, και τις ποδάρες της – η μούρη με τα όλα της που σας έλεγα - τις είχε βάλει πάνω στα τζάμια, διθέσιο σε δίκλινο δηλαδή. Που να δει λοιπόν ο άνθρωπος το κόκκινο για τα αυτοκίνητα, εγώ εδώ δεν είδα το πράσινο για τους πεζικάριους, μέχρι να εμπεδώσω την εικόνα δεν πρόλαβα και περίμενα το επόμενο, χαλάλι όμως αχ ρε Μαρουσάρα με τα ωραία σου.
Σκεφτόμενος αυτά, κάνω το σταυρό μου, ρίχνω μια γρήγορη ματιά στο λουλουδάδικο του Γονατά απέναντι, άντε να τα γλιτώσουμε και σήμερα τα στεφάνια, επιθεωρώ τα αγωνιστικά που είναι σε παράταξη στα αριστερά μου με τους πιλότους να γκαζώνουν με το πόδι και το μάτι γλαρό να πλανιέται στο άπειρο, και συνεχίζω προς την νησίδα στη μέση του ποταμού, μέχρι να ανάψει το άλλο Φανάρι της καθόδου. Πάντα έχω αυτήν την απορία, βλέπεται είμαι σκεπτόμενος, γιατί να μην ανάβουν και τα δυο Φανάρια μαζί για να περνάει ο κόσμος με μεγαλύτερη ασφάλεια, όπως είναι στα άλλα περάσματα της Παπαφλέσσα της Αγίου Κωνσταντίνου και της Πεντέλης, και να αποφεύγουμε την στάθμευση πάνω στην νησίδα; Τι νησίδα δηλαδή, βραχονησίδα, περίπου ένα μέτρο ίσως λιγότερο με δέντρα και λουλούδια ούτε να σε βλέπουν ούτε να βλέπεις, και τα αγωνιστικά να περνάνε ξυστά στον πόντο μπροστά και πίσω σου.
Κάτι όμως θα ξέρουν ο Μεγκάλος και οι ειδικοί ερευνητές και συγκοινωνιολόγοι που το ρύθμισαν έτσι. Εγώ που μπορώ να ξέρω; άνεργος χτίστης οικοδόμος είμαι, έχω εμπιστοσύνη στους ειδικούς, αν την χάσω πάει, σπάει η κοινωνική συνοχή, αυτά δεν τα καταλαβαίνουν όσοι φωνάζουν και κατηγοράνε την εξουσία γιατί δεν σκέφτονται όπως εγώ, λοιπόν θα σας αποκαλύψω τις σκέψεις μου εγώ ο σκεφτόμενος. Κατ΄ αρχήν πρέπει να αναπτύξω τις δεξιότητες και τις ικανότητες μου κάτι σαν δεκαθλητής, τρέξιμο, πήδημα, συγχρονισμός, ισορροπία κ.α. αυτά θα μου χρειαστούν και στην συνέχεια της πορείας μου προς τον Μέγκα Σταθμό θα το δείτε. Μεταξύ μας όμως αυτή η διάβαση, αυτή η βραχονησίδα είναι όλη η ουσία, το κατάλαβα ένα απογευματάκι σε ώρα αιχμής – όχι αυτής που διαβάζετε δεν ήρθε ακόμα η ώρα της – της άλλης της τρελής, που πολλοί συμπολίτες βγαίνουν στο δρόμο να κάνουν τις δουλειές τους. Βρισκόμαστε που λέτε πάνω στην βραχονησίδα σε δύο περίπου τετραγωνικά μέτρα δέκα άνθρωποι, κολλητά μιλάμε οι ωραίες και οι ωραίοι, συσπειρωμένοι ακίνητοι, μυρίζουμε ο ένας το άρωμα του άλλου.
Εκείνη τη στιγμή, εκείνα τα καθοριστικά για τη ζωή μας λεπτά της ώρας, εκείνες τις στιγμές της ισορροπίας του τρόμου, όπου δεν μπορείς να πάς ούτε μπρος ούτε πίσω ούτε αριστερά ούτε δεξιά, αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές με την μοναδική καθ΄ ’όλα ανθρώπινη επαφή που συντελείτε, κάνουμε τεστ στα ενστιχτώδη γενεσιουργά μας ανακλαστικά, ελέγχουμε έτσι το επίπεδο και το μέγεθος θα έλεγα της ανθρωπιάς μας, εγώ προσωπικά τα έλεγξα την περασμένη Τρίτη ήταν μπορώ να πω σε καλή κατάσταση, θα ήταν σε καλύτερη αν δεν σκεφτόμουνα την Πόρσε με τον μουράτο τύπο και την ξαπλωμένη δίμετρη, μην τυχόν περάσει τώρα που είμαστε ακίνητος στόχος πάνω στην νησίδα, κάνει πως αλλάζει στάση η έτσι με τα όλα της, αποφασίσει να μπρουμουτήσει η να περάσει τα πόδια της στο λαιμό του τύπου, πάει θα τα μπερδέψει ο τύπος τα κινητά με τα κουνητά, τα Φανάρια με τα μπιπ…πάρια, και τα γκάζια με τα νάζια, πάει δεν τα γλιτώνω τα στεφάνια του Γονατά.
Υπάρχουν και άλλα περάσματα ποιο ασφαλή της Παπαφλέσσα της Πεντέλης του Αγίου Κωνσταντίνου, περπατάς κανένα μισάωρο δεν λέω όμως δυναμώνουν και τους μυς των ποδιών τους όσοι το έχουν ανάγκη, εκεί που πληρώνουν στα γυμναστήρια για να κάνουν διάδρομο, έχουμε δωρεάν προσφορά ποδαροδιάδρομο. Εγώ όμως το ομολογώ, δεν το αλλάζω αυτό το πέρασμα με τίποτα. Θα είμαι ένας δυστυχής δημότης Μαρουσιώτης τιμημένος και θα καταψηφίσω εκείνον τον Μεγκάλο που θα τολμήσει να χαλάσει το πέρασμα του Μεγάλου Αλέξανδρου, και να φτιάξει ασφαλή διάβαση πεζών υπέργεια όπως εκεί κοντά στο Ολυμπιακό στάδιο. Εγώ το δηλώνω ξεκάθαρα, θα συνεχίσω να περνάω όπως τώρα, εγώ δεν υποβιβάζομαι από πεζικάριος σε πεζό, εγώ θέλω πέρασμα δεν μπορώ να στερηθώ την περιπέτεια, είμαι σκεφτόμενος εγώ. Αν γίνει αυτό θα αλλάξω τόπο κατοικίας θα πάω εκεί, που μόνο εκεί έχει ανάλογες συνθήκες, στη Φαλούτζα που έχει για Μεγκάλο τον μόνο που μπορεί να συναγωνιστεί τον δικό μας Μεγκάλο, τον φύλαρχο Αλ Ζαρκάουι που είναι και Μπινλαντενικός.
Στο επόμενο : Bασιλίσσης Σοφίας Ελιγμοί.
